#11 - To jest życie!

      - Enma, co to ma znaczyć?! Co ty sobie gówniaro wyobrażasz trzymając pod jednym dachem wroga?! - mój ojciec nie odwzajemnił uścisku, tylko spojrzał na mnie tym swoim wrogim wzrokiem, a jego żyłka na czole zabawnie pulsowała.

     Ehh...dopiero co przyjechał, a już o wszystkim wie...

      - Tato ja ci wszystko wytłumaczę - próbowałam mówić spokojnie. Czułam się trochę jak osoba, która ma rozbroić bombę, a nie wie który kabelek przeciąć. Każdy niewłaściwy ruch może spowodować eksplozję, a ta wywołana przez mojego ojca może ponieść za sobą dużo zniszczeń!

      - A więc słucham! - warknął, a dopiero wtedy zauważyłam, że Deidara chowa się za moją mamą, która patrzyła zniesmaczona w stronę ojca.

      - To jest złe miejsce na takie rozmowy! Czy nie możemy na spokojnie udać się do warsztatu na górę, żeby wszystko objaśnić?

      - Enma, nie tak cię wychowywałem!

      - Ty ją w ogóle nie wychowywałeś! - wtrąciła się mama.

      - Nie rozmawiam teraz z tobą! Po za tym co z ciebie za matka, skoro pozwalasz sprowadzać obcych facetów do własnego domu, w dodatku facetów, którzy mogą zabić naszą córkę!! - krzyknął w stronę swojej byłej żony.

      Taa...nie ma to jak rodzice po rozwodzie...

      - Tato! Do cholery jasnej zostaw ją w spokoju! A ty mamo się nie wtrącaj! - tupnęłam nogą w podłogę, jak mała, obrażona dziewczynka.

      - Nie będę słuchał żadnych twoich wyjaśnień, od razu zabije gnoja - i jednym zwinnym ruchem wyciągnął spluwę i skierował ją w stronę Deidary, który był jak sparaliżowany. Szybko skoczyłam pomiędzy nimi i odepchnęłam rękę ojca w bok. Zdążyłam w idealnym momencie, ponieważ pociągnął za spust i rozwalił wazon mojej rodzicielki, który stał z suszonymi kwiatami na szafce.

      - Znowu mój wazon! - krzyknęła mama. - Wypad mi jeden z drugim, nie mam zamiaru znowu po was sprzątać - powiedziała obrażona przewracając oczami. - A Deidara zostaje w domu ze mną. Jak już się dogadacie to róbcie z nim co chcecie, ale proszę was, nie w moim domu! Już mam dość wycierania krwi - machnęła ręką i wyszła z pomieszczenia. Blondasek był niesamowicie wystraszony i dopiero teraz sobie uświadomił, że zrobił jedną z najgłupszych rzeczy przyjeżdżając tu ze mną. I ja też zaczęłam się zastanawiać czy to faktycznie był dobry pomysł.

      - Tato, schowaj to i jedziemy razem do warsztatu. Uzgodnimy ze wszystkimi chłopakami co mamy zrobić - opanowałam swój głos, a ojciec złagodniał, mimo, że żyłka dalej pulsowała na jego czole.

      - Niech ci będzie - mruknął pod nosem, a ja odetchnęłam z ulgą.

      - A teraz tatusiu, możesz się ze mną normalnie już przywitać? - spytałam wyciągając dłonie, a on w końcu się uśmiechnął i mnie przytulił.

      - Cześć, słoneczko.

~ . ~ . ~

      Siedziałam przy naszym drewnianym, wielkim, ciemnym stole naprzeciwko ojca. Z mojej prawej strony był Ryoko, a lewej Tetsu. Koło rudego siedział Akira, a naprzeciwko niego Skaza. Hisaki natomiast miał miejsce obok blondyna, a Odyn opierał krzesło z prawej strony mojego taty.

      Cały komplet.

      - Miło was znowu widzieć chłopaki - wymamrotał mój ojciec, a reszta uśmiechała się czując wielki respekt przed swoim dowódcą. - Chyba nie muszę tłumaczyć po co tu jesteśmy, tak więc szybko i na temat. Kto jest za tym, żeby zabić jednego z Akatsuki? - i podniósł rękę do góry z zamiarem uderzenia nią w stół.

      - Stop! - przerwałam mu. - Jak się umawialiśmy?! Najpierw miałeś mnie wysłuchać!

      - Głupie formalności, dobra, mów - chrząknął tym swoim chrapliwym głosem, a reszta zwróciła wzrok w moją stronę.

      - Większość wie, dlaczego postanowiłam zaprosić Deidare do mojego domu, ale jak widzę muszę powtórzyć to jeszcze raz - założyłam nogę na nogę i skrzyżowałam ręce. - Ten blondasek może nam się naprawdę przydać. Uważa, że nic nie powie na temat swoich byłych znajomych - zaakcentowałam słowo byłych i kontynuowałam dalej. - To tylko kwestia czasu, a wszystko wyśpiewa.

      - Bzdura. Nie mamy pewności czy tak się stanie, po za tym czemu od razu nie wyjawi wszystkiego? Bo dalej jest z nimi! Perfidnie cię szpieguje, a ty się na to zgadzasz! - warknął w moją stronę tata.

      - Dziewięciu facetów, jedna kobieta. W dodatku jeden z nich czci Jashina - powiedziałam głośno i wyraźnie.

Obserwowałam zachowanie chłopaków, Tetsu wyraźnie się uśmiechał, a Akira patrzył zdumiony. Reszta oczekiwała co teraz powie mój ojciec.

      - I to nie wszystko... Jestem mu wdzięczna - powiedziałam już trochę ciszej.

      - Wdzięczna? - tata zacisnął pięści na stole. - Za co? Za rozwalenie naszych trzech wyścigów? Za kradzież naszej broni? Za to, że zabili Yasuo?! - krzyknął, a imię naszego byłego przyjaciela odbijało się po pomieszczeniu.

      - Jestem mu wdzięczna za to, że uratował mnie przed gwałtem - wypowiedziałam to zdanie na jednym wdechu, a ojciec oniemiał na te słowa. Spojrzałam mu głęboko w oczy, w których widać było żal, troskę, ale też wściekłość.

Cisza.

Chłopaki spuścili głowy, a ja wstrzymała na chwilę oddech, ale wtedy ojciec podrapał się po swojej brodzie, co było dla niego charakterystycznym nawykiem kiedy nad czymś intensywnie myślał.

      - Dobra, postanowiłem. Daje mu pół roku - odetchnęłam z ulgą słysząc te słowa. - Jeśli przez ten czas zrobi chociaż jedną rzecz, przez którą możemy mieć problemy od razu dostanie w skroń. Kto jest za? - podniósł rękę do góry i każdy po kolei przytakiwał i walił pięścią o stół. Na zakończenie obrad ojciec zawsze wykonywał ostatnie uderzenie co było zapieczętowaniem naszej wspólnej decyzji. - Na jutro chcę mieć wszystko ona temat Jashina i członków tej religii z Konohy i okolic, a teraz ruszcie dupy i przygotujcie się na wyścig. Zabawę czas zacząć.

      - NA WIELKI! - krzyknęliśmy wszyscy jednocześnie.

      - Dzięki, tato - wyszeptałam pod nosem, ale dobrze wiedziałam, że ojciec odczytał te słowa z moich ust.

      - Enma, muszę coś załatwić, więc idź z chłopakami.

Nie ucieszyła mnie ta wiadomość. Miałam nadzieję, że gdzieś pójdziemy razem, nie wiem, przejechać się, spotkać ze starymi znajomymi, cokolwiek...

~ . ~ . ~

      - Dobra, już wszystko opracowałem - powiedział Tetsu, gdy usiedliśmy wszyscy w Piwnicy, która normalnie o tej godzinie jest zamknięta, ale na czas wyścigu wiele osób przyjeżdża tutaj wcześniej z innych miejscowości.

Neji był za barem, ale miałam wielką nadzieję, że nie podejdzie do nas.

      - Hisaki, tak jak zawsze rozpierdol wszystkich na tym wyścigu i bądź pierwszy, albo ewentualnie drugi. Za miejsce trzecie dostaniesz wpierdol - chrząknął, a czarnowłosy jak zwykle tylko przytaknął. - Skaza i Ryoko oznaczają trasę, wysyłają do wszystkich smsy o godzinie startu, a jak już zaczną się wszyscy zjeżdżać macie przyjmować obstawy, jasne?

      - Pewnie - odpowiedzieli równo i z uśmieszkiem przybili sobie żółwie.

     Taa, kochają tą robotę.

      - Akira i ja jedziemy do Sunagakure pogadać z Gaarą, żeby jak coś trzymał naszą stronę, gdy pojawią się komplikacje, a potem upewniamy się, że policja nie wpierdala nos w nasze sprawy.

     - Kurwa, serio?! Dostałem najgorszą robotę!! - warknął Akira. - Czemu nie zabierzesz na przykład nie wiem...Ryoko? Ja chce zajmować się obstawianiem!

     - Akira, nie rób problemów przez jakąś głupia laskę!

     Yyy, Co?

     - Stary, ja też chce się zabawić dziś z panienkami, w czasie kiedy Ryoko będzie ruchał jakąś blondynę, ja będę gapił się na rudzielca bez brwi!

     - Ej, ludzie, chyba coś przegapiłam? - otrząsnęłam się i spojrzałam w stronę bruneta w bandanie. - Od kiedy chcesz ruchać znowu inne laski? Co z Karin?

     - Nie waż się wypowiadać imienia tej szmaty! - warknął.

     - Akira wczoraj po koncercie z nią zerwał - wyjaśnił mi w końcu Ryoko. - I od tej pory nienawidzi wszystkich, który mają rudy kolor włosów - westchnął i zrobiło mi się go żal, biedaczysko będzie musiał użerać się z Akirą dopóki mu nie przejdzie.

     - Serio? Czemu o niczym nie mówiliście?! - zdenerwowałam się, takie rzeczy od razu do mnie powinny trafiać, żeby opijać tą cudowną nowinę.

     - Była niedziela, a ty w niedziele jesteś zajęta. Byłem na chwilę wieczorem u ciebie, ale twoja mama powiedziała, że wyszłaś - odpowiedział Tetsu.

     - No więc wszyscy powinniście się zgodzić na to, żebym tutaj został - objaśnił Akira.

     - Nikt nie będzie zmieniał mojego planu! - blondyn spojrzał na kolegę wkurzony.

     - Mam złamane serce!

     - Mózg masz złamany!

I tak zaczęła się kłótnia, którą w końcu trzeba było zakończyć bo inaczej pozabijaliby się.

     - Ludzie! Mamy robotę! Albo inaczej...Tetsu powiedz co mam robić, żebym mogła już wyjść i nie patrzeć na wasze krzywe mordy...

     - Dobra, ty masz iść pilnować Deidarę, żeby pod żadnym pozorem nie dowiedział się gdzie jest wyścig i nie poinformował koleżków.

     - Ale on już.. - nie dokończyłam zdania.

     - Wiem, też nie sądzę, żeby chciał do nich wrócić, ale taka była prośba twojego ojca, a rozkaz Przeklętego jest dla mnie święty - opowiedział, a ja niestety musiałam się zgodzić. Nikt nigdy nie sprzeciwiał się mojemu ojcu, oprócz mnie, ale nie dziwie im się...

     - Dobra to idę siedzieć i nudzić się w domu...Napiszcie mi smsa, o której zacznie się zabawa - wstałam i pocałowałam każdego z osoba w policzek. - Nara, frajerzy.

~. ~ . ~

     - Ej, blondasku, przez ciebie muszę tkwić w tym domu i umierać z nudów. Za karę masz zorganizować mi jakąś rozrywkę - powiedziała głośno wchodząc bez pukania do pokoju, w którym znajdował się Deidara.

     - Kurwa mać! Enma nie strasz mnie! Myślałem, że to znowu twój ojciec! Kurwa, kurwa, kurwa ja umrę, prawda? - mówił szybko i był bardzo wystraszony. - Zajebie mnie! Albo podda jakimś torturom! Co ja tu kurwa jeszcze robię?!?! - lamentował, a ja miałam ochotę wybuchnąć mu śmiechem w twarz.

      - Człowieku, opamiętaj się - parsknęłam. - Masz pół roku próby. Jak nic nie przeskrobiesz to będziesz żył - roześmiałam się, a jego wyraz twarzy od razu się zmienił.

Rozejrzałam się po pokoju, w którym dopiero teraz zauważyłam jakieś małe figurki z białej gliny.

      - Ej, Deidara, tak się zastanawiałam...Jesteś tu już parę dni, ale mnie zazwyczaj nie ma w domu. Co ty, do cholery, wtedy robisz? -  podniosłam jedną brew do góry i oparłam się plecami o ścianę.

      - Tworzę sztukę, tylko to mi zostało - uśmiechnął się nagle od ucha do ucha.

      - Sztukę? - podeszłam zaciekawiona do małych figurek.

     - Nie dotykaj! Chyba, że chcesz wylecieć w powietrze! A twój ojciec wtedy mnie dopadnie! - zaprotestował i chwycił mnie za rękę, odsuwając od jego dzieła.

     - W powietrze?

     - Glina jest zmieszana z dużą ilością prochu, który aktywuje się, gdy spadnie na przykład z dużej wysokości - mówił wyprostowany i z takim entuzjazmem, jakby przedstawiał mi coś wartego milion dolarów.

     - Czyli sztuką nazywasz coś co zaraz ma eksplodować?

     - Tak - powiedział. - Idealnie to ujęłaś.

     - Jesteś psychiczny, to ani trochę nie przypomina dla mnie sztuki, jak można to podziwiać, jak zaraz tego nie ma? - chyba uraziły go moje słowa, ponieważ na jego twarzy pojawił się grymas.

     - Sama jesteś psychiczna, masz to po tatuśku - warknął. - Ale nie będę ci tłumaczył, jesteś za głupia na to - powiedział z lekkim uśmieszkiem na twarzy.

     - Pierdol się - parsknęłam śmiechem. - Dobra, wracając do pierwszego tematu. Rozrywka! Coś żebym się nie nudziła, no już!

     - Rozrywka? Co mam ci, kurwa zatańczyć na róże?

     - Czemu nie - uśmiechnęłam się.

     - Idź się lecz, kobieto! Niech twój nowy facet cię zaspokaja - fuknął.

I wtedy sobie przypomniałam o wczorajszym dniu. Romantyczna kolacja, skok z wysokości, bieg w deszczu...pocałunek. Itachi doprowadzał mnie do tego, że nie byłam sobą, powinnam się tym martwić?

     Chyba nie.

     W końcu dziś jest nowy dzień, a ja znowu powróciłam do rzeczywistości. Mojej rzeczywistości z motocyklami, brudasami, konfliktami, wyścigami...

     Świetnie!

     Nagle sobie uświadomiłam, że na początku moją ucieczką od świata żywych był Neji i jego pokój... Teraz Uchiha i przednie siedzenie samochodu? Nie...To nie to samo.

     Itachi, ja...i "to coś" między nami.

     Yh! Nie mogę uporządkować myśli!

     Zostawiłam Deidarę samego w pokoju i idąc do siebie chwyciłam za telefon i od razu otworzyłam skrzynkę pocztową.

Adresat: Itachi

Godzina: 14:08

Treść: Itachi, a niech cię! Znowu przez ciebie nie mogę racjonalnie myśleć! Wstałam rano, usłyszałam krzyki, strzały, przekleństwa. DZIEŃ JAK CO DZIEŃ! Ale nagle sobie przypomniałam o tobie! I nie wiem już co się ze mną dzieje!

Przeczytałam to co napisałam, ale po chwili usunęłam całą treść.

     Idiotka, jeszcze pomyśli, że tracę dla niego głowę.

     A tracę?

Adresta: Itachi

Godzina: 14:13

Treść: Witaj porywaczu. Co słychać?

I przycisnęłam klawisz wyślij, a po krótkiej chwili usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości.

Nadawca: Itachi

Godzina: 14:17

Treść: Próbuję uporać się ze stertą papierów, ale nie mogę się skupić bo moje myśli zaprząta pewna młoda dama o tłustym tyłku.

Wybuchłam głośnym śmiechem.

      Ostatnio dużo się śmieję.

Adretas: Itachi

Godzina: 14:20

Treść: Pamiętaj, że jutro masz mi zrobić coś dobrego na obiad. I szkoda, że jednak nie będzie cię na wyścigu, byłoby fajnie.

Nadawca: Itachi

Godzina: 14:24

Treść: Czyżby ktoś za mną tęsknił? Powiedzmy, że będę tam, ale po prostu nie będziesz mnie widzieć.

Przeczytałam tą wiadomość i mój wzrok skoncentrował się na słowie "tęsknić".

     Tęsknię?

     Bzdura.

     A może jednak?

Adresat: Itachi

Godzina: 14:26

Treść: Nie pochlebiaj sobie ;) Idź dalej zarabiaj swoje miliony, Uchiha. W końcu za tydzień wydasz na piękne dwa apartamenty.

Nadawca: Itachi

Godzina: 14:29

Treść: Dwa? Uwierz mi, w jednym spokojnie się pomieścimy. Muszę kończyć, miłej zabawy.

Uśmiechnęłam się.

     Faceci...

~ . ~ . ~

     - No w końcu! - krzyknęłam, gdy dostałam smsa od Skazy o dokładnej godzinie rozpoczęcia się wyścigu. - Ile można było czekać! - chwyciłam szybko za moją kurtkę skórzaną i ubrałam glany.

     - Ej, Enma, czekaj - usłyszałam głos blondaska.

     - Tak?

     - Wiem, że jakbym poszedł z tobą to twój ojciec by mnie zajebał, a jakby Akatsuki jeszcze wbiło to już w ogóle...Ale mam coś dla ciebie - podał mi do ręki jedna ze swoich małych figurek z gliny. - Jak będą komplikacje, użyj tego.

     - Sugerujesz, że twoi koleżkowie się pojawią? - spojrzałam na niego wrogo. Też się zastanawiałam nad tym, czy znowu zepsują nam zabawę.

Deidara spojrzał na mnie i smutno się uśmiechnął.

     - Nie wiem.

     - Hmm... - mruknęłam. - Dobra, to ten... dzięki - rzuciłam i wybiegłam z domu.

Deidara jest na prawdę w porządku, jeśli ojciec go nie zaakceptuje to naprawdę jest idiotą. Nie no dobra, mój ojciec jest geniuszem, ale mam nadzieję, że ta sprawa się dobrze zakończy.

     Wsiadłam na moją Perełkę i założyłam kask, a następnie wyjechałam z garażu. Skaza podał mi wszystkie dokładnie informacje. Trasa zaczyna się  i kończy nad jeziorem, kierowcy mają zrobić kółko koło mojej szkoły i wrócić w to same miejsce, odcinek ten ma jakieś pięć kilometrów.

     Czuje, że będzie ciekawie.

~ . ~ . ~

     Dojechałam na miejsce.

     W końcu!

     Kilkadziesiąt motocykli - różnych,  wielkich, czarnych maszyn obładowanych skórzanymi sakwami i kuframi, lśniące chromem żebra silników i trąby wydechów, błyszczące w słońcu kierownice, a wokół tych pięknych istot brudasy w skórach, łańcuchach i z piwami w ręku. Głośna metalowa muzyka, śmiechy, wrzaski, zupełnie jakbym znalazła się w wariatkowie.

     To jest życie!

     Po zaparkowaniu mojej Perełki przepychałam się między innymi. Dobiegały mnie głosy Skazy, gdzieś indziej przemknął mi Ryoko z jakąś laską, minęłam się też z Kakashim.

     - Enma! Jak ty pięknie wyglądasz! - usłyszałam zza pleców. Był to jeden z Przeklętych, który mieszkał Kumo-Gakura o imieniu Ryuu, machnęłam mu na przywitanie i poszłam dalej.

     - Dzień dobry, Enmo - usłyszałam od kolesia z innego, zaprzyjaźnionego gangu. 

Później jeszcze kilka osób mi się ukłoniło lub przywitało ciepłym uśmiechem.

     Jak ja kocham tych ludzi!

     Zdążyłam się za nimi naprawdę stęsknić.

     - Ha, panie Orochimaru, to jest właśnie moja piękna córka! - usłyszałam głos mojego ojca i ucieszyłam się, że w końcu spędzimy trochę czasu razem. Niestety wtedy też przykuł moją uwagę obleśny, starszy człowiek, który charakteryzował się długim językiem i skośnymi oczami. Dobrze wiem kim jest ten mężczyzna. Był, a w zasadzie dalej jest poszukiwany za tortury i eksperymenty na ludziach. Normalnie mój ojciec nim gardził, więc nie rozumiem dlaczego teraz przyjacielsko się obejmują.

     - Miałeś rację, jest piękna - uśmiechnął się i oblizał usta swoim językiem co mnie jeszcze bardziej obrzydziło.

     - Witam - rzuciłam. - Tato co robiłeś cały dzień? I czemu nie zabrałeś mnie ze sobą?

     - Wybacz, słoneczko, ale uzgadniałem z panem Orochimaru interesy. Wiedziałaś, że ten geniusz wie jak być nieśmiertelnym? - ojciec wybuchł swoim chrapliwym śmiechem.

     - Ta, obiło mi się o uszy - mruknęłam. Nie miałam pojęcia o co chodzi, dlaczego obdarowuje go sympatią, ale wiem, że ojciec nie jest głupi. Cokolwiek planuje, będzie naszym sukcesem.

     - Enma, widziałaś Ryoko?! Muszę mu obciąć fiuta - Akira wrzasnął tuż za mną.

     - Obciągnąć? - chyba się przesłyszałam.

     - OBCIĄĆ!  - warknął z niesmakiem, a ja się roześmiałam.

     - Co ty tu robisz? Miałeś być w Sunagakure.

     - Już wszystko załatwiliśmy z Gaarą. Tetsu też zaraz tu będzie, więc nie zmieniaj tematu tylko mów gdzie ten rudzielec?!

     - Co on ci znowu zrobił? - roześmiał się mój tata.

     - Podobno wyrwał już cztery laski! CZTERY, A JA ANI JEDNEJ.

     Matko...Jak dzieci, które kłócą się, kto ma więcej cukierków...

     - Tu jestem, frajerze - Ryoko z papierosem w ustach podszedł do nas z dwiema bliźniaczkami o marchewkowych włosach, nogami długimi do nieba i wielkimi, sylikonowymi piersiami. - Dziewczęta, to mój kolega, który bardzo chciał was poznać - skierował te słowa do dziewcząt, a one w podskokach pobiegły do naszego zdesperowanego kolegi z bandaną na głowie. Akira zdębiał, ale zaraz po tym na jego twarzy pojawił się szeroki, łobuzerki uśmieszek.

     - Stary, kocham cię - powiedział w stronę Ryoko, którego jeszcze chwilę temu nienawidził. Akira oddalił się z bliźniaczkami, które chichotały na każde jego zdanie, a do rudzielca momentalnie przykleiły się inne dziewczyny.

Parsknęłam śmiechem.

     Kochane, napalone brudaski.

~ . ~ . ~

      Impreza trwała, wszyscy w genialnych humorach pili, obstawiali zakłady, mówili o muzyce i motoryzacji. Łaziłam za ojcem krok w krok, chciałam jakoś spędzić z nim czas, jak na ostatnim wyścigu, ale on cały czas znikał, albo z Orochimaru, albo z dowódcą Klanu Hyuuga, albo z innymi kumplami. 

W końcu się poddałam i poszłam znaleźć Hisakiego, żeby wesprzeć go przed startem. Długowłosy majsterkował coś przy swojej maszynie, ale szybko przerwał i ucieszył się na mój widok.

     - Dobrze, że jesteś - powiedział swoim anielskim, spokojnym głosem. - Dziewczyna, która miała dziś rozpoczynać wyścig poszła z Nejim...no wiesz. Nie chciałabyś jej zastąpić? 

     Neji? I inna laska? A to dobre! 

     - Pewnie - zgodziłam się bez problemu, w końcu to nie będzie mój pierwszy raz. 

     - Super - odpowiedział, zapalił papierosa i znów zajął się swoim motocyklem. Usiadłam na krawężniku obok i przyglądałam się innym.

     - Ej jak myślisz, kto dziś zginie? - spytałam cicho.

     - Nie wiem, ale na pewno nie ja - wymamrotał niewyraźnie i poczułam uderzający zapach dymu nikotynowego. Prychnęłam.

     - No dziwne, żebyśmy swoich... - przerwałam zdanie. Nie można mi o tym głośno mówić, więc wstałam i otrzepałam spodnie z kurzu z zamiarem wzięcia sobie coś do picia. Najlepiej coś z colą. I najlepiej whisky.

      - Uwaga! Za dziesięć minut rozpoczynamy wyścig. Na stanowiska, sukinsyny! - usłyszałam chrapliwy śmiech ojca, który właśnie podchodził do nas. - Powodzenia, bracie - poklepał Hisakiego po plecach, a ten z uśmiechem założył kask na głowę. 

~. ~ . ~ 

     Stałam naprzeciwko lini startu, na wprost było około dziesięciu motocyklistów czekających na jeden znak. Czułam się świetnie! Jakbym rządziła nimi wszystkimi, jakbym rozpoczynała coś wielkiego! 

     Chociaż...przecież rozpoczynam! 

     Podniosłam prawą rękę, w której miałam czarno-białą flagę. Usłyszałam głośniejszy ryk silników. 

     Pięknie...

     Wzięłam głęboki wdech i już miałam machnąć, ale nie zdążyłam...Ból w nadgarstku mi to uniemożliwił i zdezorientowana spojrzałam na flagę, która nie była już czarno-biała, tylko czerwona. 

     Czerwona od mojej krwi. 

     - Wszyscy padnij! To Akatsuki!

Jestem mega wkurzona! Wiem dobrze, że ten rozdział jest taki...nijaki. 

Nie mam czasu na pisanie, dodałam z tygodniowym opóźnieniem, ale tylko dlatego, że dziś dwie godziny temu zaczęłam coś pisać. No i wyszło coś takiego. Mało Itachiego, a dużo bezsensownych scen. Ale przynajmniej trochę pokazałam wam tatuśka ;) 

Obiecuję, że następny rozdział będzie ciekawszy. Jeszcze raz przepraszam, ale nauka, do tego niedawno był u mnie pożar i pozostawił po sobie pękniętą ścianę w kuchni i sufit, więc mamy remont, pełno rzeczy do sprzątania, układania itd ;_;  

Ale nie będę was już zanudzać moim życiem prywatnym XD Czekam na obelgi, pozdrawiam :*