#10 - "To coś"

      To nie może być przecież prawda! Minutę temu całował mnie Itachi! Uchiha Itachi!

      Patrzyłam w jego kruczoczarne oczy w milczeniu. Moje płuca zapomniały jak się oddycha, ciało zostało sparaliżowane, a serce łomotało w mojej piersi jak oszalałe! Miałam mętlik w głowie, a kończyny odmówiły posłuszeństwa.

      Chciałam coś powiedzieć, przełamać tę ciszę, tą niezręczną sytuacje, ale bałam się, że każde słowo jakie wypowiem...Coś zepsuję.

      "Coś?"

      Nie wiem co to było...Chwila, nastrój...Cokolwiek to jest nie chce, żeby teraz prysnęło! Jednak nie możemy patrzeć całą wieczność w swoje oczy.

     Chociaż...byłoby miło.

     Itachi nagle westchnął i odsunął się. Chwycił za sztućce i talerz, a potem przysunął posiłek w moją stronę. Chwycił również za swoją porcję i bez słowa zaczął jeść.

      I wszystko zepsuł!

     Spojrzałam na krewetki, na które miałam jeszcze niecałe pięć minut temu wielką ochotę, a teraz? Ledwo ślinę przełykam, a co dopiero jedzenie.

      - Itachi - powiedziałam cicho, a mój głos wyraźnie drżał. Czarnooki podniósł wzrok w moją stronę. - Chce już wrócić do domu.

      Chcę?

      Uchiha założył swoją maskę na twarz i nie miałam pojęcia o czym myślał, albo czuł. Poszedł bez słowa po kluczyki i gestem ręki mnie zawołał. Mimo, że moje ciało podpowiadało mi, żeby zostać, umysł kazał uciekać.

~ . ~ . ~

      Droga powrotna wydawała mi się jeszcze dłuższa niż była na początku. Może przez to, że się dziwnie czułam, może przez to, że od pół godziny padał deszcz, a może przez to, że nie odzywaliśmy się do siebie...

      Całowałam wiele chłopaków w moim życiu, jednak ten, który nastąpił w domku Uchihów był zupełnie inny! Czułam się jakby był to mój pierwszy pocałunek, jakby tamte zostały wymazane z pamięci, a tylko ten jeden - delikatny i czuły się liczył.

      Co ja mam teraz zrobić?!

      Znowu moja pewność siebie gdzieś sobie poszła!

      Zdradziecka suka.

      Zastąpiła ją niepewność i zakłopotanie...

      W końcu dotarliśmy pod mój dom. Deszcz dalej nie przestawał bić w szyby, a w samochodzie atmosfera ani trochę się nie zmieniła.

      - Dziękuję za wieczór - powiedziałam nie patrząc w jego stronę.

Chciałam wyjść...uciekać, schować się...

      ...Ale przed czym?

      Odpięłam pasy i otworzyłam drzwi samochodu.

      - Do zobaczenia... - powiedziała cicho i wyszłam. Dopiero wtedy spojrzałam na jego twarz, która dalej miała na sobie maskę. Zimy Itachi...nie lubię takiego.

      - Cześć - usłyszałam...A może tylko mi się wydawało?

Podbiegłam pod dom, żeby znowu się bardzo nie przemoczyć i zaczęłam szukać po kieszeniach kluczy. Wtedy usłyszałam ryk samochodu, który z każdym kolejnym metrem stawał się cichszy. I gdy uświadomiłam sobie, że jest coraz dalej...

      NIECH TO SZLAG!

      Poczułam jak w tej chwili coś tracę...Nie mam, kurwa, pojęcia co w tym momencie mną kierowało, ale czułam jakby ktoś kopnął mnie w dupę i kazał biec. Biec z całych sił i nie tracić...Tego czegoś. Nie rezygnować z...Tego czegoś. To coś jest mi potrzebne.

   

      Ale co to jest?

      Wiedziałam jedno. Jeśli Itachi teraz odjedzie, nigdy się tego nie dowiem.

      Biegłam najszybciej jak się da i krzyczałam wniebogłosy, mając głęboko w dupie deszcz. Samochód się coraz bardziej oddalał, ale ja się nie poddawałam. Mimo, że szanse miałam nikłe na dogonienie go, nie chciałam przestać. Nie chciałam....Niestety. Moje płuca i mięśnie po chwili nie wytrzymały nagłego wysiłku. Czułam ścisk w żołądku, miałam ochotę wymiotować i nie mogłam złapać oddechu. Powoli zwalniałam, a on przyśpieszał.

Z każdym kolejnym krokiem było mi ciężej i byłam pewna, że nic z tego.

     Deszcz padał coraz mocniej, a ja w mroku zaczęłam wolno iść przed siebie patrząc w punkt, gdzie zniknął mi z oczu czarny Mercedes.

   

      Ale ze mnie idiotka.

      Dopiero teraz sobie to uświadomiłam. Czemu nie zaczęłam z nim rozmowy, gdy jeszcze byliśmy w domku? Miałam ochotę coś kopnąć, rozwalić, rozszarpać! Najlepiej Itachiego! Albo samą siebie!

      Usiadłam na krawężniku i trzęsąc się z zimna biłam się w własnymi myślami. Na drodze przejechało kilka samochodów, które wywołały jeszcze większy wiatr niż do tej pory. Kilka osób na mnie trąbiło, jednak mnie to nie obchodziło. Siedziałam po turecku gapiąc się w asfalt.

      Co ja wyprawiam? On i tak już nie przyjedzie.

      Osoba przy zdrowych zmysłach wróciłaby już dawno do domu, a nie siedziała zziębnięta na coś co i tak się nie wydarzy.

Gdy już miałam się podnosić z ziemi, nagle reflektory kolejnego przejeżdżającego auta mnie oślepiły, a kierowca zahamował obok mnie z piskiem opon.

      - Enma?! - usłyszałam.

      Chwila...

      - Enma, wstawaj! - moje oczy dalej nie mogły wyostrzyć obrazu, ale wiedziałam, że to on...

      - Itachi?! - spytałam i dalej nie wierzyłam, że los jednak się odwrócił i mogę jeszcze wszystko wyjaśnić.

      - Co ty kobieto wyprawiasz?! - poczułam jak chwyta mnie za rękę.

      - Ja...biegłam...

      - Że co? - był zdenerwowany...Nie to złe słowo. Wściekły! Jego ton głosu był, jakby chciał wszystkich pozabijać, ale przynajmniej już nie miał na sobie maski.

Szybko weszliśmy do samochodu.

      - Do reszty zwariowałaś?! Na taki deszcz siedzisz sobie od tak na drodze?!

      - Biegłam za tobą, ale niestety już mnie nie zauważyłeś, wiec..usiadłam sobie, żeby odpocząć - powiedziałam i dopiero teraz sobie uświadomiłam jak głupio to zabrzmiało. Uchiha patrzył na mnie przez chwilę jak na idiotkę. Zresztą tak właśnie się czułam - jak skończona idiotka, ale zaraz potem parsknął śmiechem i położył ręce na kierownicy.

      - Zapnij się, odwiozę cie do domu i dopilnuję, żebyś, w końcu weszła do środka - powiedział rozbawiony, a ja widząc to...Odetchnęłam z ulgą.

Wiem, że wyszłam na kretynkę, wiem, że postąpiłam jak jakaś małoletnia gówniara, wiem, że będzie mi to wypominał do końca życia...Ale przynajmniej znowu wywołałam uśmiech na jego twarzy!

      - Ej, a właściwie, to czemu zawróciłeś? - spytałam mrużąc oczy, a on ewidentnie się zawstydził!

      - Uznałem... - chrząknął. - Że nie podobało mi się to nasze dzisiejsze pożegnanie i ta cała niezręczna sytuacja w aucie, więc chciałem...

      - Naprawić to?

      - Dokładnie. I zgaduję, że ty, biegnąc jak głupia w deszczu też... - uśmiechał się! Znowu się uśmiechał!

~ . ~ . ~

     - No dobra, jesteśmy i bardzo cie proszę, niech ci się nie zachce znowu wyścigu z samochodem - spojrzał na mnie, a ja na te słowa uderzyłam go z całej siły w ramię. - Ał! Za co to było? - zdziwił się.

     - Za to, że się ze mnie śmiejesz! - krzyknęłam i uderzyłam go drugą ręką. - A to za te schody, po których musiałam się katować! - znowu go uderzyłam ,a on rozbawiony próbował się bronic przed moimi ciosami - To za to, że chciałeś mnie zabić! - teraz zacisnęłam rękę w pięść i znowu wycelowałam w jego ramię. - A to za to, że nie wiem kim przy tobie jestem! - było widać, że ostatnie słowa go zaskoczyły, a ja w mgnieniu oka odpięłam przeklęty pas bezpieczeństwa, który krępował moje ruchy i mając zupełnie gdzieś co on sobie pomyśli, usiadłam okrakiem przed nim, chwyciłam jego twarz w dłonie i wbiłam się w jego usta! Kierownica uwierała mnie z tyłu w tyłek, a nogi wcisnęłam pomiędzy siedzenie. Nagle oderwałam się od niego i otworzyłam oczy. - A to za cudowną randkę - wyszeptałam.

      Itachi patrzyła na mnie zaskoczony, jego oczy świeciły, a wargi drżały. Wyglądał na sparaliżowanego, jednak po chwili jego ręce powędrowały na moje biodra i chwilę później znowu nasze usta były złączone.

Miałam zawroty w głowie i czułam pod palcami bicie jego serca, walące w tym samym tempie co moje. Nagle tą chwilę zepsuł klakson samochodu, który niechcący wcisnęłam swoim tyłkiem. Wybuchnęłam głośno śmiechem.

      - Mam za duże dupsko - śmiałam się jak głupia i musiałam się jakoś poprawić, żeby zaraz całego osiedla nie obudzić.

      - Już ci kiedyś to powiedziałem, dobrze, że przykuwa uwagę - i wtedy zrobił coś czego kompletnie się nie spodziewałam! Klepnął mnie! Drań mnie klepną w tyłek! Znowu wybuchłam głośnym śmiechem.

      - Nie zasypuj mnie takimi komplementami, moje ego będzie takie wielkie, że wybuchnie - prychnęłam, a chwilę potem przytuliłam się do niego. - Myślę, że to było lepsze pożegnanie od poprzedniego - powiedziałam już spokojnym głosem.

      - Zdecydowanie - przyznał mi rację i również mnie przytulił.

      - Moja mama z pewnością usłyszała jak zatrąbił samochód, więc będę się zbierać, żeby nie pomyślała sobie, że robimy tu coś...niestosownego - powiedziałam akcentując ostatnie słowo, a on cicho parsknął śmiechem.

      - Dobranoc Enmo, dziękuję za miły wieczór - powiedział, a ja jakimś cudem wyciągnęłam nogi i udało mi się wyjść z auta wyjściem od strony kierowcy.

      - Do zobaczenia, Itachi - mruknęłam. - A i jeszcze jedno! - przypomniałam sobie coś ważnego. - Pojadę z tobą na tą całą konferencję - uśmiechnęłam się szeroko i zatrzasnęłam drzwi od samochodu.

~ . ~ . ~

      Gdy weszłam do salonu widziałam śpiącą mamę na kanapie. Dzięki alkoholowi prawdopodobnie nie usłyszała jak czarny Mercedes głośno zatrąbił pod domem. Na palcach pobiegłam po schodach do pokoju i głośno westchnęłam rzucając się na łóżko. Spojrzałam w sufit i głośno się roześmiałam.

      Nie wiem jak to się stało, że właśnie obściskiwałam się z wielkim Uchihą Itachim w jego aucie, ale cholernie mi się to podobało! Nigdy bym nie przypuszczała, że ten facet będzie w stanie zawrócić mi tak w głowie pocałunkiem.

      Leżałam podekscytowana i byłam pewna, że szybko nie zasnę. Mimo późnej pory, pryskałam energią i śmiałam się sama do siebie.

Zamknęłam oczy i próbowałam sobie wszystko przekalkulować i przypomnieć każde nasze wspólne spotkania. I przed oczami miałam jego postać z cygarem przed szkołą, u niego w domu z plamą gorącej czekolady na koszuli oraz wtedy, gdy grał mi najpiękniejsze solówki na świecie. Nie potrafiłam się nie uśmiechać, gdy to wspominałam.

      - Czemu uśmiechasz się w sufit? Masz tam jakiś wymyślonych przyjaciół? - usłyszałam męski głos.

      - Zamknij się Deidara, wszystko zepsułeś - warknęłam i otworzyłam oczy. Stał nade mną w swojej koszulce, którą niedawno razem kupowaliśmy i bokserkach.

      - Randka się chyba udała, jesteś cała w skowronkach - wywnioskował, a po jego głosie domyśliłam się, że coś go gnębi.

      - Ej Deidara, czemu jeszcze nie śpisz? - spytałam podnosząc się do pozycji siedzącej.

      - Za kilkanaście godzin czeka mnie sąd ostateczny, więc jak mam spokojnie zasnąć? - powiedział i usiadł na parapecie mojego okna.

      - Sąd? Ee? Co jest? - chyba mnie coś ominęło.

      - Widzę, że nowy koleś ci tak zawrócił w głowie, że zapomniałaś o jutrzejszej wizycie twojego tatuśka - parsknął sarkastycznie śmiechem i przewrócił oczami, a ja otworzyłam lekko usta ze zdziwienia.

      - NO TAK! JUTRO JEST WYŚCIG! - krzyknęłam jeszcze bardziej podekscytowana niż przedtem.

      No teraz to na pewno nie zasnę!

      - Ale będzie zajebiście! Znowu spotkam się z ojcem, będziemy słuchać muzyki, ścigać się, pić i jednym słowem dobrze bawić! - mówiłam jak nakręcona.

      - Mów za siebie, ja z kulką we łbie nie będę się dobrze bawił. - westchnął. - Ale wole zginąć z ręki Przeklętego niż Akatsuki.

      Zrobiło mi się go żal. Mimo, że mało u mnie mieszkał to poczułam jakąś sympatię do niego. Uratował mnie i będę robiła wszystko, żeby się odwdzięczyć.

      - Spokojnie, mój ojciec nic ci nie zrobi - uśmiechnęłam się i miałam nadzieję, że chociaż trochę go tym pocieszę.

      - Twój ojciec to psychopata, nie wieżę, żeby ot tak pozwolił mi mieszkać u swojej córki - poprawił swoje blond włosy, a słowo 'psychopata' dzwoniło mi w uszach.

      - Zamknij się! Mówisz o moim ojcu! Nie jest psychopatą! - zmarszczyłam brwi. Miałam ochotę go walnąć w twarz! Nie zna go, a wygaduje bzdury.

      - Nie jest?! Kobieto, spotkałem go raz w życiu i potem przez tydzień nie mogłem zapomnieć o jego wrednej twarzy i okropnym śmiechu - prychnął, a ja już nie wytrzymałam i zaciskając rękę w pięść próbowałam go uderzyć, ale był szybszy i w sekundzie mnie unieruchomił.

      No dobra, przyznam, że dobry jest.

      - Enma, nie gorączkuj się, jestem tylko szczery - warknął mi wprost do ucha, a ja próbowałam uwolnić się od jego uścisku.

      - Okej, przyznaję, że wizerunek mojego ojca jest...specyficzny, ale uważaj na słowa, w końcu to od niego zależy czy dożyjesz późnej starości - poczułam, że Deidara poluzował uścisk, wiec szybko się uwolniłam.

      - Dobra, dobra. Niech ci już będzie - roześmiał się. - A właśnie miałem ci powiedzieć, że twoja mama dziś...

      - Wiem, żadna nowość. Proszę nie przejmuj się nią - westchnęłam, a ona smutno się uśmiechnął.

      - Będę się zbierał, idę pomodlić się do Jashina, może się zlituje i mnie jutro wesprze, temu żałosnemu zboczeńcowi zawsze pomagał - powiedział, a ja z każdym jego słowem coraz szerzej się uśmiechałam.

      - Komu pomagał? - spytałam chytrze.

      - Hid...- przerwał i na chwilę zamilkł. - Kurwa, znowu bym coś wypaplał - uderzył się lekko w głowę.

      - Kontynuuj, proszę - spojrzałam na niego z zadziornym uśmieszkiem. Lubię zdobywać nowe informacje, nawet gdy się nie staram, żeby je otrzymać.

      - Czemu ja nie potrafię trzymać języka za zębami - mamrotał sam do siebie kierując się w stronę wyjścia z pokoju.

      - Dobranoc Deidara. Jeśli chcesz jeszcze pogadać, wiesz gdzie mnie szukać - znowu się głośno roześmiałam. Blondasek nic mi nie odpowiedział tylko pokazał środkowy palec i wyszedł.

      Uznałam, że jutro z chłopakami obgadamy kwestię tego całego Jashina...Powoli dowiem się wszystkiego o Brzasku, ale nie miałam ochoty się w tym monecie nimi zajmować.

Leżąc tak i myśląc jak zajebiście będzie spotkać starych znajomych na wyścigu i oczywiście swojego ojca, nagle wpadłam na pewien pomysł. Chwyciłam za komórkę i otworzyłam wiadomość tekstową.

Adresat: Itachi

Godzina: 02:18

Treść: Czy mój osobisty porywacz już śpi? Mam propozycję nie do odrzucenia. Co powiesz na mały wyścig jutro? 

      Momentalnie dostałam odpowiedź.

Nadawca: Itachi

Godzina: 02:20

Treść: Porywacz jeszcze nie śpi, ponieważ zastanawia się jak znowu uprowadzić pewną piękną gangsterkę. 

Słyszałem o waszych wyścigach, niestety mam mnóstwo pracy jutro wieczorem. 

Wybacz mi proszę. 

      No trudno...

Adrestat: Itachi

Godzina: 02:23

Treść: Piękną? Ah, oh, moje ego! 

Wybaczę, gdy ugotujesz mi coś dobrego we wtorek, gdy przyjdę do twojego brata robić zadanie.

Nadawca: Itachi

Godzina: 02:24

Treść: Zapomniałem! W takim razie chcę uprowadzić brzydką, z śmierdzącym oddechem i tłustym tyłkiem psełdo-gangsterkę.

Już się nie boisz się, że wsypię trutkę? 

Roześmiałam się czytając tą wiadomość.

Adresat: Itachi

Godzina: 02:26

Treść: Od razu lepiej ;)

Jak widać, jestem uodporniona na twoją truciznę.  

Nadawca: Itachi

Godzina: 02:29

Treść: W takim razie do wtorku. Śpij dobrze :)

      Pierwszy raz uśmiechałam się do ekranu telefonu jak głupia! Wysłałam szybko smsa na dobranoc i przytuliłam się do poduszki ściskając powieki, żeby szybko zasnąć i obudzić się we wtorek. 

      Chyba zaczynam rozumieć czym jest to "coś".

~ . ~ . ~

      Trzask, huk i przekleństwa - to mnie właśnie obudziło. Próbowałam zagłuszyć te wrzaski chowając się cała pod kołdrę, jednak po chwili zrezygnowałam, wiedząc, że to nic nie da. Zaspana i rozzłoszczona snułam się po schodach, a głosy dobiegające z salonu były coraz głośniejsze.

      - Co tu się, kurwa dzieje?! - wrzasnęłam, ale gdy zobaczyłam kto stoi przede mną, całe zdenerwowanie spowodowane niechcianą pobudką ulotniło się.

      Mężczyzna około czterdziestki, mający krótką, ciemną brodę i spięte włosy koloru czerwonego z opadającą na lewe oko grzywką. Spod skórzanej kurtki widać było różnorodne tatuaże, które zaczęły sięgać nawet twarzy, a jego twarz znajduje się prawdopodobnie każdy rodzaj piercingu zaczynając od conch, daith, anti eyebrow, kończąc po septum czy monroe. Ubrane miał glany trzydziestki i moro bojówki, a do nich były przypięte srebrne, ciężkie łańcuchy. 

      - Tato, wreszcie! - pisnęłam i rzuciłam mu się w objęcia. 

Sztucznie wyszło moim zdaniem XD wiem, że było przewidywalne to, że on jednak znowu przyjedzie XD I wiem, że chcielibyście, żeby coś się więcej działo w tym samochodzie, zboczeńce! <3

Wgl trafiłam na mojego pierwszego bloga, którego pisałam 5 lat temu XDDD Nie wierze, że to mówię, ale jest jeszcze gorszy od "Czy sztuką może być miłość?" XD Ale miałam jednak wyobraźnie, muszę przyznać! Tajemnicza dziewczyna dostaje list od Itachiego, że po jego śmierci ma dołączyć do Akatsuki i zatroszczyć się o jego brata oraz powstrzymać Madare przed najgorszym! I ta tajemnicza dziewczyna to tak naprawdę dawna przyjaciółka Saska i Itasia! A na końcu okazuje się, że Madara to Obito (wtedy jeszcze nie wiedziałam, że Madara/Tobi/Obito to ta sama osoba, brawo dla trzynastoletniej mnie!) i Sasuke oraz tajemnicza dziewczyna walczą z nim, ale tajemnicza dziewczyna ginie śmiercią tragiczną i Sasek jest załamany bo się z w niej zakochał! Oh, ah! No nie wierze! Takie emocje XD Już wtedy miałam tendencję do zabijania głównych bohaterów. Ale spoko nie planuje tego jeśli chodzi o naszą Enmę i Itachiego XD Chociaż...jeszcze nie wiem jak to zakończę, ale jak na razie cieszcie się numerem 10 i do następnego! <3

Pozdrawiam! 

PS: W zakładce "bohaterowie" znalazło się zdjęcie tatuśka ;)