#9 - Zmysły.

      - Nie skoczę! - krzyknęłam stanowczo. Itachi stał naprzeciwko mnie trzymając pasy asekuracyjne w ręku. Dowiedziałam się, że jego rodzice nie wiedzieli jak zrobić przejście z punktu widokowego pod domek, ponieważ jest stromo, a skały są śliskie, więc wymyślili bungee. 

      Bungee! B-U-N-G-E-E!! Po co komu schody, jak można mieć Banguee!

      - Po skoku jak znowu dostaniemy się na górę? - spytałam przełykając ślinę, gdy patrzyłam w dół.

      - Jest druga droga, która zaczyna się na dole, a potem łączy ze schodkami po których szliśmy - powiedział roześmiany.

      Jest inna droga, inna, ale po co, jak jest banguee...

      - Do dlaczego, do cholery jasnej, nie poszliśmy od razu po tej ścieżce?! - czułam się bezsilna i zdezorientowana.

      Czy on sobie robi ze mnie jaja?

      - Ale wtedy nie zobaczyłabyś tego... - spojrzał mi prosto w oczy. I wtedy musiałam mu przyznać rację. Widok był naprawdę oszałamiający. - Jak chcesz możemy się wrócić, ale to będzie jakieś czterdzieści minut pieszo - prychnął śmiechem.

      - Nie ma takiej opcji... - wymamrotałam na jednym wdechu. Jestem zbyt leniwa i głodna.

      - No to chodź - chwycił mnie za rękę i przysunął do siebie.

      - Wszyscy w waszej rodzinie cierpią na 'ciężki przypadek nienormalności'? - zmarszczyłam brwi.

      - Można tak powiedzieć - zaczął zapinać nam szelki, a następnie złączył nas jakimś dodatkowym pasem. Spojrzałam w górę. Lina do której byliśmy przypięci była wmurowana w metalowe rury, które wydawał się solidne.

      - Twoi rodzice zrobili coś takiego, a nie mogli zamontować widny? - jęknęłam.

      - Oj daj spokój, nie byłoby wtedy zabawy - zapiął ostatnią szelkę przy naszych stopach i małymi kroczkami przeszliśmy do płotu. Z boku była furtka, z której prawdopodobnie wszyscy skakali. Gdy ją otworzył serce mi szybciej zabiło. Spojrzałam znowu w dół i nogi mi się ugięły. Mimo, że byłam całkowicie przypięta do Itachiego to przywarłam do jego ciała jeszcze mocniej.

      - Enma, nie mów mi, że masz lęk wysokości.

      Fuck.

      - Nie mam... - jęknęłam, ale jak znów spojrzałam w dół szybko się cofnęłam i objęłam go rękami - Dobra, mam!

      Itachi parsknął śmiechem.

      - Spokojnie, jestem obok. Robiłem to milion razy, uspokój się, a gwarantuję, że nie będziesz żałowała - i w tym momencie również mnie objął rękami, a ja poczułam jakąś...ulgę. Spojrzałam na niego i przełknęłam ślinę.

      - Ufam ci - powiedziałam. Uchiha drgnął zdziwiony, ale zaraz potem obdarzył mnie swoim ciepłym uśmiechem.

      Ufam mu. Naprawdę mu ufam...Mimo, że jest szalony.

      - Policz do trzech, głośno i wyraźnie, a potem wyskoczymy razem - powiedział i sprawdził jeszcze nasze zapięcia.

      - Okej - jęknęłam i wzięłam głęboki wdech.

      - Gotowa? - spytał i podeszliśmy jeszcze bliżej. Zakręciło mi się w głowie i zrobiło trochę niedobrze. Itachi widział prawdopodobnie moją zieloną twarz i drżące usta, więc chwycił mnie za rękę, a ten mały gest spowodował, że strach się...ulotnił.

      - Jeden - powiedziałam i znowu spojrzałam w dół. Zawroty minęły! Moja pewność siebie wracała. - Dwa...

      - A i jeszcze jedno, widzisz te kwiaty wiśni na dole? Zakrywają one basen, do którego skaczemy - powiedział szybko.

      - ŻE CO?!

      - Trzy! - ostatnią liczbę wypowiedział za mnie i wtedy odbiliśmy się nogami, a następnie poczułam jak spadam bezwładnie w dół. Zaczęłam piszczeć i schowałam twarz przy jego torsie.

      - Otwórz oczy - usłyszałam jego szept przy uchu. Dopiero teraz zorientowałam się, że mnie przytula. Po sekundzie zrobiłam tak jak powiedział i otworzyłam oczy...

~ . ~ . ~

      Czuliście się kiedyś wolni? Ale tak naprawdę wolni? Jakby ktoś przypiął do waszych pleców skrzydła i mogliście oglądać świat zupełnie z innej perspektywy? Ja tak się czułam...Spadałam w dół, a miałam wrażenie, że się unoszę...Że moje lęki i złe wspomnienia się rozpływają w powietrzu. Czas się zatrzymał, stałam się wolna, a moimi skrzydłami był...On.

 ~ . ~ . ~

      - I znowu jestem przy tobie cała przemoczona! - warknęłam wchodząc do domku, wyciskając wodę z włosów.

      - Wybacz, zapomniałem o tym drobnym szczególe - roześmiał się.

Faktycznie wpadliśmy wprost do basenu. Gdyby mi o tym powiedział wcześniej znowu bym się kłóciła, że jest nienormalny i chce mnie zabić. Jednak po tym cudownym locie, zimna woda w basenie i pływające w nim kwiaty były jak orzeźwiający koktajl w upalne dni.

      Zadziwił mnie refleks Itachiego, jak tylko poczułam wodę na ciele i wstrzymałam oddech, jedną ręką rozpiął klamry i linki przy naszych stopach, dzięki czemu mogłam bez problemu wypłynąć na powierzchnię.

      - Dalej nie wierzę, że żyję... - parsknęłam śmiechem i weszłam do pokoju, gdzie moim oczom ukazał się niski stół, wokół niego pełno poduszek, a na nim świece i różne smakołyki. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Było przytulnie i ciepło, nie jak u niego w domu - proporcjonalnie i surowo.

      - Twoi staruszkowie wiedzieli na co wydać kasę...

      - Trzymaj - powiedział, po czym poczułam coś ciepłego na plecach. Był to brązowy koc. Szczerze mówiąc to go nie potrzebowałam. Adrenalina i obecność Itachiego mnie już dość rozgrzewają.

      - Sam gotowałeś? - wskazałam na stół.

      - Tak, siadaj proszę - uśmiechnął się, a ja tak też zrobiłam. Otulona w koc usiadłam na miękkich poduszkach. - Ale mam prośbę!

      - Tak? - zapytałam odgarniając mokre włosy z czoła.

      - Zawiąż oczy - wtedy oniemiałam, a on jeszcze szerzej się uśmiechnął i wręczył mi do ręki opaskę. Patrzyłam na niego z nietęgą miną.

      - Itachi....po jaką cholerę mam to niby robić? - próbowałam mówić spokojnie, powstrzymując się od śmiechu.

      - Mówiłem ci, że to nie będzie taka typowa kolacja. Będziesz zgadywała smaki - roześmiał się.

      - Itachi twoja choroba się poszerza! Jesteś naprawdę nienormalny!

      - Hahaha, uwielbiam to twoje zaskoczenie w oczach, zawsze gdy coś proponuję. Czy chociaż na jedną rzecz nie możesz się zgodzić bez marudzenia? - śmiał się głośno, a mi na ten widok zrobiło się ciepło na duszy. Uśmiechnęłam się szeroko i patrzyłam na jego pogodne oczy, lekkie zmarszczki, charakterystyczne rysy twarzy i na mokre krople, które mieniły się na jego włosach. Był taki...miły, przystojny i...kochany. Od zawsze się słyszy, że Uchiha są bez serca, zawsze nadęci i obrażeni na cały świat, a przecież to nieprawda! Itachi jest...niesamowity. Prawie nic o niem nie wiem, ale wiem jedno...

      Chcę oglądać jego uśmiech całymi dniami.

      - Ej, Enma! - dopiero wtedy zorientowałam się, że coś do mnie mówi. Potrząsnęłam głową.

      - Yy, tak? - spytałam zakłopotana.

      - Znowu gdzieś odleciałaś...Nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale czasami myślami jesteś zupełnie gdzie indziej.

      - Tylko przy tobie tak mam... - mruknęłam, a ona drgnął. - Yyym, nieważne! Wracając do tematu.

      Znowu nie panuję nad tym co mówię!

       - Rozgryzłam cię! - spojrzałam na niego marszcząc brwi i uśmiechając się zadziornie. - Na początku chciałeś żebym padła ze zmęczenia wchodząc po tych schodach i zakopać mnie w tym lesie, niestety jeszcze jakąś tam kondycję mam i się nie udało! Potem chciałeś mnie zabić skacząc z urwiska...Do basenu! Pewnie na wszelki wypadek, jakbym się nie rozbiła o skały to przynajmniej się utopię, ale znowu nie wyszło, więc teraz chcesz mnie otruć, tak? - patrzyłam na niego mrużąc oczy.

Cisza.

Itachi mrugał i patrzył na mnie z nietęgą miną, a po sekundzie...wybuchnął śmiechem. Również nie mogłam się powstrzymać i prychnęłam.

      - Enma, jesteś niesamowita.

      O nie, to ty jesteś niesamowity.

      - Tylko tak mogę tłumaczyć twoje dziwne zachowanie wobec mnie - uśmiechnęłam się. Wtedy podszedł do mnie i wziął opaskę, a następnie zawiązał mi ją sam na oczach.

      - Siedź cicho, może teraz też unikniesz śmierci - szepnął mi do ucha, a moje ciało przeszły dreszcze.

      - Mam nadzieję, że przynajmniej umrę najedzona - roześmiałam się.

Kompletnie nic nie widziałam przez bawełnianą opaskę, tylko dzięki słuchowi i intuicji mogłam przewidywać ruchy Uchihy.

      - Ej, Itachi, powiedz mi tylko, twoi rodzice też mieli tak...interesujące randki? -

      - Nie wiem, nigdy ich o to nie zapytałem - chrząknął trochę..zmieszany? To chyba dobre słowo. Nie wiem czemu, ale poczułam się głupio. Wypytywałam go o rodziców, a zmarli przecież dość niedawno...Pięć lat to wcale nie jest długo, a od tego czasu przecież wszystkie obowiązki spadły na niego.

      - Prze.. -

      - Nie musisz przepraszać - przerwał mi zdanie. - To normalne, że ciekawi cię moja osoba. Tak samo jak ty ciekawisz mnie... - ostatnie zdanie powiedział ciszej, a ja czułam wyraźnie jego wzrok na mnie.

      - Interesuję cię? - spytałam wytężając słuch. Szurał nogami o podłogę i przekładał naczynia, które były na stoliku.

      - Inaczej nie chciałbym spędzać z tobą czasu, nie sądzisz? - nie wiem czemu, ale ucieszyłam się po tych słowach.

Nagle coś mi zaświtało w głowie.

      - Mam pomysł! - uniosłam podekscytowana głos. - Za każdym razem, gdy odgadnę potrawę zadam ci pytanie, a jeśli chcesz ja również mogę ci coś o sobie opowiedzieć - uśmiechnęłam się i mimo, że nic nie widziałam, byłam pewna, że on też to zrobił.

      - W takim razie zaczynajmy zabawę - usłyszałam jak stuknął sztućcem o talerz. - Otwórz usta - powiedział, a ja od razu się zarumieniłam.

      Te słowa można odbierać dwuznacznie!

       Odchyliłam lekko wargi i gdy poczułam coś na nich wzięłam do ust cały kęs.

       - Hmm... - mruknęłam. - Miękki ser tofu...Trochę smakuje jak plastelina - gdy to powiedziałam Itachi głośno parsknął śmiechem - ale jest słodkie, to chyba sos... - przeżuwałam i uważnie próbowałam wychwycić wszystkie smaki. - Dango w syropie? - zaryzykowałam.

      - Bingo - roześmiał się, a ja dumna z siebie pokłoniłam się lekko.

      - Czyli zadam pierwsza pytanie! - uśmiechnęłam się i nie zastanawiałam się nad nim długo - Jacy byli twoi rodzice?

      - Hmm... - mruknął - Ojciec był perfekcjonistą i najważniejsze dla niego było dobro naszej firmy i rodziny, a mama była opiekuńcza.

      - Tylko tyle? - mruknęłam dziwnie się czując. To jednak jego rodzice, trochę więcej powinien o nich wiedzieć.

      - Myślę, że to co powiedziałem idealnie opisuje ich charaktery - znowu usłyszałam jak nabiera coś na sztućce. - To samo pytanie kieruję do ciebie...

      - Moja mama jest wesoła i zazwyczaj uśmiechnięta. Pracuje jako kelnerka, od 10:00 do 18:00. Uwielbia żartować i dbać o urodę. Niestety o zdrowie już nie bardzo, ale to już swoją drogą. Jest również... - nie zdołałam dokończyć zdania.

      - Co masz na myśli mówiąc, że nie dba o zdrowie? - przerwał mi.

      Super.

      Nie chciałam jeszcze mówić o tych sprawach. Za mało się znamy, nie chce, żeby wiedział o jej problemach, ale z drugiej strony nie chce go okłamywać.

     - Czasami wieczorem wypije kieliszek wina, mimo, że lekarz jej zabronił - tylko trochę nagięłam prawdę. Pije, ale nie czasami tylko codziennie i nie kieliszek, a całą butelkę...I nie tylko wino.

     - A ojciec? - spytał, a jego ton głosu trochę się zmienił...Albo tylko mi się wydawało. Szkoda, że mam zawiązane oczy, niekomfortowo się czuję nie widząc jego twarzy.

     - Mój ojciec jest niesamowity! Podziwiam go pod każdym względem! Jest silny, odważny i pyskaty! Ma wiele wrogów to prawda, ale przyjaciół również, a jeśli on kogoś uważa za przyjaciela to tak jakby był członkiem rodziny - mówiłam dumna, cały czas się uśmiechając. - Jest inteligenty i sprytny. Ma milion pomysłów na sekundę i nigdy nie można się przy nim nudzić!

      - Pierwszy raz widzę, żeby ktoś mówił z takim entuzjazmem o swoim ojcu - roześmiał się.

      - No cóż...chciałabym być po prostu taka jak on.

      - Trochę słyszałem o nim, ale niezbyt dobre rzeczy...

      - To prawdopodobnie mówili ludzie, którzy wcale go nie znają - powiedziałam lekko rozzłoszczona.

      Ludzie to kurwy. Mówiłam to już kiedyś?

      - Dobra, kolejna potrawa - Itachi znów podał mi do ust kawałek, a ja znowu w skupieniu próbowałam odgadnąć co to może być. Od razu wiedziałam, że to krewetki, uwielbiam je, chciałam jeszcze rozpoznać dodatki.

      - Mmm w tym sosie jest czosnek to pewne...nie jestem pewna, ale czuje też majonez, wiec to pewnie krewetki z dipem majonezowym - oblizałam lekko usta.

      Pycha!

      - Tak i do tego jeszcze trochę soku z cytryny dodałem - powiedział z uznaniem. - Dobra jesteś.

      - To dlatego, że dobrze gotujesz - uśmiechnęłam się szeroko.- Mogę jeszcze?

      - Potem zjesz całą potrawę, zadaj pytanie i zostały jeszcze dwa smakołyki.

      - Hmmm...Jak pogodziłeś się z utratą rodziców? - wahałam się z zadawaniem tych pytań, ale wolę zaryzykować, w końcu, albo mi odpowie, albo nie.

      - Po prostu, z czasem się przyzwyczaiłem do tego, że jestem sam z Sasuke.

      - Tylko tyle? - mruknęłam zdziwiona. Jejku, chyba naprawdę nie chce rozmawiać o jego rodzinie. Nie zdążyłam nic dodać, a on już wyrwał się z pytaniem.

      - Co ci się stało w udo? - tego pytania się nie spodziewałam. Na chwilę umilkłam zdezorientowana. Zapomniałam, że mam tam ranę, którą opatrzył mi Deidara.

      - Skąd...

      - Widzę opatrunek pod spodniami - jego głos był jakiś taki...zdenerwowany?

      - Przewróciłam się i upadłam na szkło - powiedziałam, tym razem nie kłamiąc, tylko po prostu nie mówiąc wszystkiego...

      - Jak to? Gdzie i kiedy?

      - Kilka dni temu - chrząknęłam. - To naprawdę nic takiego.

      - Enma, czy ktoś cię skrzywdził? - podniósł głos, a ja drgnęłam. Zacisnęłam pięści pod stołem, próbując ukryć swoje rozdrażnienie. Znowu biłam się z myślami, robiąc wszystko, żeby znowu nie widzieć przed oczami tego faceta.

      - Upadłam i tyle - powiedziałam zachrypniętym głosem. Cisza.

      Błagam cię, nie drążmy tematu!!

      - Okej...W takim razie uważaj następnym razem - odetchnęłam z ulgą, gdy to powiedział.

      Te jego pytania robią się nieciekawe...

      - Dobra, otwórz usta, to powinno być dla ciebie łatwe - usłyszałam i zapominając o poprzednim pytaniu, odchyliłam wargi. Potrawa, a raczej deser był chrupiący i bez wahania odpowiedziałam.

      - Ciastka owsiane! - roześmiałam się.

      - Próbowałem zrobić tak, żeby chociaż trochę smakowały jak twoje - odpowiedział.

      - Czyli nie tylko Sasuke je lubi - wywnioskowałam i puściłam koc z moich pleców, gdy już poczułam, że robi mi się za ciepło.

      - Gdy je przynosisz w naszym domu wybucha wojna, kto zje więcej - Itachi znowu się głośno zaśmiał, a ja miałam ochotę ściągnąć w końcu tą przeklętą opaskę i móc zobaczyć jego twarz.

      - Dobra, teraz trochę łatwiejsze pytanie. Lubisz swoją pracę? - spytała znów oblizując usta.

      - Nienawidzę jej! Jest stresująca, czasochłonna, muszę pracować z kretynami, ale przynajmniej mam zyski.

      - Prawie jak w moim gangu - roześmiałam się. - Też się stresuję, też zabiera mi dużo czasu i też pracując z kretynami oraz mam jakieś zyski, różnica jest taka, że ja to kocham!

      - Taak, bardzo podobne zajęcia - powiedział, ale nie wyczułam sarkazmu. - Mam jedno do ciebie pytanie, a raczej propozycję.

      - O NIE! Trucizna nie działa i znowu wymyśliłeś jakiś pojebany plan mojego unicestwienia? - wybuchnęłam śmiechem.

      - Chociaż jedna rzecz bez marudzenia, proszę! - powiedział rozbawiony, a ja, gdybym nie miała opaski na oczach, przewróciłabym nimi, wyraźnie dając do zrozumienia, że jego pomysły są naprawdę chore.

      - No niech ci będzie, a mogę już ściągnąć to cholerstwo z twarzy? - spytałam z nadzieją.

      - Nie! Został jeszcze jeden...deser - jego głos znów zmienił tonację, ale nie wiedziałam co to oznacza.

      - Wiec co chcesz mi zaproponować?

      - Za tydzień mam spotkanie biznesowe w Otogakure, konferencja połączona z małą imprezą. Muszę na niej być, aby podlizać się pewnemu przedsiębiorcy, tylko, że muszę zabrać osobę towarzyszącą i...

      - Konferencja? Przecież ja się na tym kompletnie nie znam!

      - Ale ty się tylko pokażesz na wieczornej imprezie, że tak powiem, a twoje jedyne zadanie to ładnie wyglądać obok mnie.

      - Nie! - zaprotestowałam.

      - Miałaś nie marudzić!

      - Ale to znowu jest głupi pomysł! Czemu akurat mnie?! - podniosłam głos, a on umilkł. Siedziałam tak patrząc w ciemność i czekając na odpowiedź. Powoli zaczęłam się denerwować, zaprasza mnie na randkę ,a potem jeszcze na konferencję.

      Co on wyczynia?!

     

      - To może przejdźmy do ostatniego poczęstunku.

      Taa, pewnie, uciekaj od odpowiedzi!

      Nie chciało mi się już o tym gadać, nie zgodziłam się i chyba pierwszy raz dziś zaakceptował moje zdanie. W brzuchu mi zaburczało i w głowie miałam te przepyszne krewetki, które jadłam jakąś chwilę temu.

      - Gotowa? Na pewno nic nie widzisz? - usłyszałam.

      - Nic, a nic, tylko czarną otchłań - roześmiałam się i odchyliłam usta. Nie usłyszałam jak zabiera sztućce, nie usłyszałam jak nabiera jedzenie...

      Moje wargi czekały, aż poczują jakiś smak...

      I poczuły...

      Delikatne, lekko wilgotne, ale chyba najpyszniejsze...usta jakie dane mi było całować!

      Oniemiałam! Miałam ochotę krzyczeć i domagać się wyjaśnień! Normalnie dałabym takiemu facetowi w twarz, ale nie...w tej chwili odwzajemniłam jego pocałunek, który był delikatny, a zarazem pobudzał każdą komórkę mojego ciała! Nie chciałam nic widzieć, nie chciałam nic słyszeć...chciałam czuć.

      Nagle przestał i odsunął ode mnie twarz, a ja wstrzymałam oddech. Odwiązał mi jedna ręką opaskę z oczu i w końcu mogłam zobaczyć na własne oczy, że to wcale nie był sen.

      - To jest odpowiedź, na twoje pytanie... - powiedział patrząc mi prosto w oczy.

No to mamy drugą część randki.

Osobiście chciałam, żeby inaczej to wyglądało, żeby skupić bardziej uwagę na zmysłach, które Itachi pobudził w tym rozdziale, ale wyszło jak wyszło i niech już będzie.

Czekam na wasze opinie, piszcie, hejtujcie, marudźcie, wyżywajcie się na klawiaturze ile wlezie!

Miłego dnia!