#7 - Naturalne piękno.

      Nie mam pojęcia ile spałam. Wiem tyle, że długo, a sugeruje to zapach obiadu dobiegający z kuchni, aż do mojego pokoju.

      Nareszcie weekend!

      Po za tym, nawet jeśli to byłby środek tygodnia, wątpię, żebym wstała do szkoły po tym co stało się wczoraj.

Potrząsnęłam lekko głową, żeby nie przypominać sobie tamtych obrazów i poszłam do łazienki. Po prysznicu ubrałam szarą, rozciągniętą bluzkę z napisem "So lazy, can't move" i brązowe legginsy. Do tego różowe skarpetki w groszki. Spięłam włosy w kucyk.

      Idealny stój na sobotę!

      Zeszłam na dół ziewając i przywitałam się. Zatrzymałam się w progu, gdy zobaczyłam Deidarę, który poucza moją mamę przy gotowaniu.

      - Domowa pizza to nie taka trudna sprawa! Mówiłem pani, teraz tylko wystarczy włożyć do piekarnika - byli tak zajęci rozmową, że nawet nie zwrócili na mnie uwagi. Zauważyłam, że ma na sobie stare ciuchy mojego ojca, które czasami można było jeszcze znaleźć po szafach. Pewnie moja mama mu je dała.

      - Ej blondasku, nie powiedziałam, że masz się czuć jak u siebie - rzuciłam ironicznie.

      - Ty nie, ale twoja mama owszem - powiedział lekko się uśmiechając.

      - Enma! Jak się czujesz? Robimy pizze, powiem ci, że ten twój kolega zna się na rzeczy! - moja mama uśmiechała się od ucha do ucha. Cieszył mnie ten widok.

      - Pizza na śniadanie? Jestem w raju... - chrząknęłam i nalałam sobie soku pomarańczowego do szklanki.

      - A właśnie, musimy kupić dużo kawy. Deidara z rana potrzebuje dużo kofeiny, żałuj, że nie widziałaś jak snuł się po schodach po przebudzeniu - powiedziała moja mama śmiejąc się.

      - Mamo, nie przywiązuj się do niego. Za dwa dni może go tu już nie być - powiedziała oschle. Mama uśmiechnęła się smutno, a Dei miał to chyba w dupie. Korzystał ile mógł z dachu nad głową.

Wypiłam sok i poszłam do salonu. Na stoliku oczywiście butelka wina i kieliszek.

      - Pasuje posprzątać trochę ten dom - mruknęłam sama do siebie.

Trzymając worek na śmieci chodziłam z kąta w kąt, ponieważ wszędzie znajdywałam jakieś butelki. Wino, wódka, rum, burbon, piwa...

      - Kobieto, czy ty masz problemy? - spytał Deidara stojąc w drzwiach, gdy taszczyłam worek.

      - Nie ma w tu ani jednej butelki po whisky, więc to nie może być moje - powiedziałam i rzuciłam mu to pod nogi. - Zanieść do do kontenera przed domem, blondasku.

~ . ~ . ~ 

      No dobra. Muszę przyznać, że pizza była niesamowita.

      - Deidara, kto cię nauczył tak gotować? - spytała moja mama.

      - Proszę pani, to nie jest trudna rzecz. Po za tym u nas była tylko jedna kobieta, która potrafiła przypalić nawet wodę na herbatę, więc trzeba było sobie radzić.

      BINGO!

      Deidara od razu się zamknął, gdy zauważył mój uśmieszek pod nosem.

      - Doprawdy? Ciekawie tam musiało być. Możesz więcej opowiedzieć o swoim gangu, nie będę przerywać - powiedziałam uśmiechając się zadziornie.

      - Nic już nie powiem - chrząknął i zmierzył mnie wrogim wzrokiem.

      Kroczek po kroczku wszystko wyśpiewasz...

      Po śniadanio-obiedzie zadzwonił do mnie Tetsu  i poinformował mnie, że już zajęli się moim motocyklem spod szkoły, który teraz bezpiecznie stoi w moim garażu oraz spytał czy nie chce z nim iść do sklepu z akcesoriami samochodowymi. Otrzymali jakąś robotę i potrzebują kilku drobiazgów. Zgodziłam się. Szybko przebrałam ciuchy - a dokładniej legginsy zamieniłam na spodenki, a skarpetki na trampki. Nie chciało mi się malować, więc byłam gotowa.

      - Mamo jadę na miasto, nie wiem kiedy wrócę - krzyknęłam.

      - Nie wpakuj się znowu w jakieś kłopoty - odpowiedziała.

      - Dei, idziesz ze mną? - spytałam. Chłopak zamrugał kilka razy.

      - Eee, ja? - jęknął. - Żebym znowu musiał modlić się o życie? - próbował się wymigać.

      - Oj daj spokój. Pomożesz nam taszczyć tylko rzeczy.

      - Czy ja wiem...

      - Chodź, nie gadaj! Po za tym musisz sobie kupić jakieś ciuchy. Nie będziesz chodził w koszulce mojego ojca.

      - TO JEST KOSZULKA PRZEKLĘTEGO? - krzyknął zdziwiony. Wyglądał jakby się wystraszył.

      - Spokojnie, koszulka cię nie zabije.

      - Ale jej właściciel owszem... - parsknął. - Po za tym nie mam kasy.

      - Dupa! Wiem, że masz kasę, każdy z Akatsuki jest bogaczem.

      - Skąd możesz to wiedzieć?

      - Emmm, jakby to powiedzieć...Ścigamy was od paru ładnych lat. - Deidara próbował jeszcze się wymigiwać, ale w kocu postawiłam na swoje i pojechał ze mną.

~ . ~ . ~ 

      - Co on tu robi?! - warknął Tetsu. Chwyciłam go za ręce i próbowałam przytrzymać, żeby nie zrobił nic głupiego.

      - Uspokój się! - krzyknęłam.

      - Ależ jestem spokojny. Chciałem się tylko przywitać. Pięścią. W twarz - warknął.

      - Tetsu, on już nie jest z Akatsuki! Uświadom to sobie! - próbowałam przemówić mu do rozsądku. Deidara mnie uratował. Powinni być mu wdzięczni tak jak ja, ale niestety dobrze wiem, że długo minie zanim się przyzwyczają do niego.

      - Kurwa mać, Tetsu, miałam nieciekawy dzień wczoraj, więc mnie nie denerwuj!

      - Niech twój książkę z bajki mnie nie prowokuje - powiedział stanowczo Tetsu.

      - Książkę z bajki? - spytał Dei.

Brudas zaczął mamrotać pod nosem, ale machnął potem ręką i weszliśmy w końcu do sklepu.

Tetsu podał nam listę wszystkich przedmiotów, które klient zażyczył sobie wymienić w samochodzie. Lista była na prawdę długa, przez chwilę zastanawiałam się czy na nowo mamy nie składać pojazdu.

Dobre czterdzieści minut siedzieliśmy w tym sklepie. Za każdym razem, gdy Deidara coś przynosił to Tetsu uważał, że jest kretynem i nie umie szukać, ale gdy po chwili ja brałam dokładnie ten sam model to niebieskooki przytakiwał. Zachowuje się jak dziecko, ale nic już na to nie poradzę. 

      Nagle Deidara postawił się mojemu brudasowi. Powiedział, że filtr do oleju, który Tetsu chce kupić jest z pewnością za duży.

      - A skąd ty to możesz wiedzieć? - burknął blondyn.

      - Wnioskuję to po innych sprzętach. Mogę dzięki temu odróżnić jaki to jest silnik i co jest do niego potrzebne.

      - Ale pierdolisz od rzeczy.

      - Kup ten. Jest tańszy, a dłużej wytrzyma. I ma odpowiedni rozmiar. Klient dał ci tą kartkę, prawda? Skąd możesz wiedzieć czy on zna się na samochodach - Deidara stanowczo trzymał się swojego zdania. Tetsu patrzył się na niego z nietęgą miną, a ja się uśmiechałam pod nosem.

      - No dobra, zaskoczyłeś mnie. Masz u mnie plusa - powiedział cicho. - Ale to nie znaczy, że nie mam ochoty ci przyłożyć! - warknął i poszedł do kasy.

      Ładnie Deidara. Tak trzymaj, a może nie będę musiała iść na twój pogrzeb.

      - No to teraz Dei idziemy ci kupić jakieś szmaty - oznajmiłam, gdy wychodziliśmy ze sklepu.

      - Proszę, nie mów mi, że mam iść z wami - jęknął Tetsu.

      - Oczywiście, że idziesz z nami. Jesteś samochodem, więc zawieziesz wszystko do mojego domu. Już i tak mam ciasno jak jadę na motocyklu z Deidarą - zaczęłam iść przed siebie.

      - Gdybyś nie miała tak wielkiej dupy, to ciasno by nie było - powiedział Dei.

      - COŚ POWIEDZIAŁ?! - warknęłam, a Tetsu zaczął się śmiać. - TETSU, I TY PRZECIWKO MNIE?!

      - No co? To było akurat dobre - odparł rozbawiony. - Chodź książę, kupimy ci kilka sukienek - machnął ręką w stronę Deia.

      Okej, cofam wszystko. Wole jak Tetsu chce zabić tego blondaska.

~ . ~ . ~

   

      Zaraz mnie szlag trafi... Deidara jest gorszy od typowej baby! "To mi się nie podobna, to jest za duże, to ma zły kolor, to jest obcisłe..." YYHHH!!

      Co dziwniejsze Tetsu się nie nudzi. Świetnie się bawi z młodą ekspedientką, krąży wokół niej i prosi o pomoc. Zaczął nawet dla siebie brać jakieś ciuchy, żeby przymierzyć, a dobrze wiem, że nic nie kupi.

Byliśmy w sklepie, gdzie było wszystko. Koszule, spodnie, majtki, skarpetki, bluzy...Więc  tak naprawdę siedzieliśmy dobre półtorej godziny w tym miejscu.

      - Co myślisz? - Dei wyszedł z przymierzali ubrany w szerokie jasne jeansy i szarą koszulkę z krótkim rękawem.

      - Spodnie są spoko, a identyczną koszulkę mierzyłeś jakieś pół godziny temu! - powiedziałam siedząc znudzona na kanapie.

      - Nie prawda, tamta miała inny odcień - zaczął przeglądać się w lustrze. - Mogę to wziąć?

      - Tak.

      - A tą niebieską? I te czarne spodnie?

      - Tak, tak, taaak! Bierz cokolwiek i chodźmy stąd... - położyłam się bezsilna.

      - Jeszcze jakąś bluzę muszę zabrać. I ta katana co jest na manekinie mi się podoba - zaczął mamrotać i znowu zniknął za kotarą.

Leżałam tak z zamkniętymi oczami i prosiłam, aby ten koszmar się skończył.

      - Serio? Śpisz w sklepie? - usłyszałam męski głos i poczułam wyraźnie wodę kolońską, którą używa Uchiha.

      - Spierdalaj, Sasuke - warknęłam.

      - Pomyliłaś braci - zaśmiał się i dopiero wtedy otworzyłam oczy.

      - Sory, jak widać robisz się tak wkurzający jak swój brat - powiedziałam ironicznie.

      - Ciebie też miło widzieć - puścił mi oczko. - A więc, czemu ucinasz sobie drzemkę akurat w tym miejscu?

      - Jestem na zakupach, nie widać? - poczułam dziwny ścisk w żołądku, gdy podszedł bliżej.

      - W męskim sklepie? - podniósł jedną brew. - Ale przyznam, że twój napis na koszulce idealnie do ciebie pasuje.

      - No p... - miałam już coś powiedzieć, ale młodszy Uchiha musiał do nas dołączyć.

      - Tak mi się wydawało, że coś śmierdzi jak tu weszliśmy, a to tylko nasza droga Enm...JA PIERDOLE CO CI SIĘ STAŁO W TWARZ?! - krzyknął prawie na cały sklep.

      - A co miało mi się stać? - drgnęłam zaniepokojona.

      - No nie wiem....wyglądasz....tak łyso.

      - Łyso?

      - Ktoś tu zapomniał się pomalować rano - roześmiał się Itachi.

      - Proszę cię, nigdy więcej nie zapominaj tego robić...

      - TO SIĘ NAZYWA NATURALNE PIĘKNO, CHUJE! - podniosłam się i chwyciłam Siusiaka za koszulę.

      - Piękno? Chyba mamy dwie, różne definicje tego słowa - roześmiał się Sasuke.

      - Itachi, naucz brata jak ma się zwracać do damy - warknęłam.

      - Jakiej damy? - parsknął śmiechem starszy Uchiha.

      - Zabije was, przysięgam!

      - Ej Enma, cały sklep się na ciebie gapi. Co się stało? - podszedł do mnie Tetsu.

      - Nękają mnie ci dwaj panowie - powiedziałam słodkim głosem. - Pozwalam ci ich skrzywdzić.

      - Aaa znam was, Uchiha? Ładne autko do nas kiedyś przywieźliście - podał rękę Itachiemu. - Tetsu jestem.

      - Czyli jesteś ze swoimi kolesiami tutaj? Ehh to ja może zmienię sklep - powiedział Sasuke w moją stronę.

      - To bardzo dobry pomysł - uśmiechnęłam się, ale tak naprawdę nie chciałam, żeby sobie poszli. Lubiłam ostatnio z nimi przebywać.

      - Miło było się znowu spotkać - rzucił Itachi i puścił mi oczko na pożegnanie.

      - Spoko ten Uchiha się wydaje - powiedział niebieskooki, gdy odeszli trochę dalej, a ja wzruszyłam tylko ramionami.

      - Przepraszam bardzo - usłyszałam damski, spokojny głos za sobą - To jest ten rozmiar, o który pan prosił - podała mojemu brudasowi bokserki.

       - O! Dziękuję ci bardzo, poczekaj proszę, zmierzę je - odparł Tetsu i niby przypadkowo otarł się o nią. Minutę potem poprosił ją do swojej kabiny, żeby mu doradziła jak leżą na nim, a wstydzi się pokazywać przy wszystkich.

      Seks w przymierzalni? Ehh...wiedziałam, że tak to się skończy.

      Wtedy wyszedł Deidara.

      - Z kim gadaliście? - spytał.

      - Ze znajomymi, bo co?

      - Wydawało mi się...a nieważne. To co myślisz o tym? - pokazał się w koszuli w kolorze butelkowej zieleni.

      - Jeszcze nie wybrałeś?! - krzyknęłam już wyczerpana.

      - Oh, proszę pana - usłyszałam chichot ekspedientki z drugiej przymierzalni.

      - Ja pierdole...- powiedziałam sama do siebie i opadłam znowu na kanapę bez sił.

      Zachciało mi się zakupów z facetami...

~ . ~ . ~ 

      Po kolejnej godzinie, w końcu wróciłam do domu. Deidara kupił milion koszulek i spodni, a Tetsu doprowadził dwa razy dziewczynę do orgazmu.

     Muszę zmienić znajomych...

      Opadłam zmęczona na łóżko i przytuliłam się do poduszki. Wtedy zauważyłam w kącie granatową koszulkę.

      To Itachiego!

      Na śmierć o niej zapomniałam. Chwyciłam ją i zauważyłam, że jest cała brudna. Byłam w niej na Śmietnisku, więc się nie dziwię. Postanowiłam, że jeszcze dziś mu ją oddam. Jest dopiero 17:00, wypiorę ją i włożę do suszarki, a wieczorem podjadę do Uchihów. Pasowałoby też mu za nią podziękować...Upiekę ciastka!

~ . ~ . ~ 

      Zadzwoniłam na dzwonek do drzwi. Cisza. Zaczęłam pukać. Nic. 

      Nikogo nie ma? 

      Waliłam pięścią w drzwi i wtedy one się odchyliły. 

      

      Hmmm, otwarte.

      Jako, że nie chciało mi się stać i domagać aż w końcu ktoś mi otworzy, sama weszłam. Wolnym krokiem poszłam do salonu.

      - Sasuke? Itachi? Jesteście? - zawołałam. Światła były zgaszone, więc mało widziałam. Wtedy usłyszałam krzyki z pokoju na górze. Ciekawość mnie zżerała, więc pobiegłam szybko po schodach. 

Na korytarzu rzuciły mi się w oczy otwarte drzwi jakiegoś pokoju, w którym jeszcze nie miałam okazji być. 

      - Jak to, kurwa, zniknął?! - usłyszałam potężny, męski głos dobiegający z tamtego pomieszczenia. Podeszłam niepewnym krokiem i kątem oka spojrzałam do środka. 

Itachi z telefonem przy uchu głośno rozmawiał, chociaż nie wiem czy można to nazwać rozmową. Wywnioskowałam, że to było jego biuro. Komputer, papiery, segregatory, fax, drukarka. Wszystkie niezbędne sprzęty dla wielkiego biznesmena. 

      - Gdzie mógł się ukryć?! To jest niedorzeczne! Przestań pierdolić i go znajdź!! - był wściekły. Wymachiwał rękami i krążył po pokoju. 

      Maska...

      Znowu ją założył. Znowu był zimny i bez wyrazu. Okropny widok. 

W tym momencie spojrzał w moją stronę.

      - Enma? - jęknął. - Yyy kończę. Załatw to jak należy i potem do ciebie zadzwonię - warknął do słuchawki i ją odstawił. 

      - Ja cię przepraszam, ale drzwi były otwarte i no... po prostu weszłam i szukałam któregoś z was - zaczęłam mamrotać. Jego wzrok był taki...przerażający.  Czułam się zakłopotana i miałam ochotę uciec. A uciekam tylko przy jednej sytuacji...

      - Spokojnie. Wybacz, byłem zajęty i nie słyszałem jak pukałaś - wziął głęboki wdech i usiadł na skórzanym fotelu. 

      - Problemy w pracy? - spytałam. 

      - Taak, tak. W pracy - powiedział cicho. - Napijesz się czegoś? - uśmiechnął się, ale to nie był ten sam uśmiech, którym tak często mnie darzył. 

      - Ja przyszłam tylko na chwilę. Przyniosłam ci koszulkę i ciastka w podziękowaniu. I też zapomniałam ostatnio zabrać swojej... - urwałam zdanie. Nawet nie zauważyłam, że tak szybko znalazł się obok mnie. Czułam wyraźnie jego zapach i dziwną mroczna aurę, która się wokół niego zbierała. 

      - Daj spokój, chodź do salonu - powiedział i nagle wszystko prysło. Zrzucił maskę, uśmiechał się tak jak przedtem, a napięcie w pokoju zniknęło. Aż odetchnęłam z ulgą. 

     

~ . ~ . ~ 

      - A gdzie twój brat? - spytałam siadając na kanapie. 

      - Jest sobota wieczór, imprezuje, a co ma robić - Uchiha postawił dwa kubki na stoliku. Dla siebie z kawą, a dla mnie z gorącą czekoladą.- No właśnie, dziwi mnie, że znalazłaś się tutaj. Nie balujesz jak reszta nastolatków? - uśmiechnął się.

      - Ja całe życie baluje, więc trzeba czasami odetchnąć - uśmiechnęłam się. - Po za tym ostatnio miałam gorszy dzień i wole się nie pałętać po nocach. 

      - A co się stało? - spytał. 

      - Emm...nieważne - wymamrotałam i znów musiałam potrząsnąć głową, żeby nie przypominać sobie tego gościa. 

      - Pewnie coś z gangiem, prawda? Słyszałem o niektórych waszych niebezpiecznych wybrykach - Itachi ściągnął swoją marynarkę i poluzował krawat. Wtedy zauważyłam jak spod białej koszuli prześwituje bandaż na jego ramieniu.

      - Co ci się stało? - spytałam i wzięłam łyk czekolady. Itachi spojrzał na mnie, a ja wskazałam na jego rękę.

      - Aaa to? Mały wypadek w biurze. Nic takiego - uśmiechnął się i rozpakował ciasteczka, które upiekłam. 

      - Widzę, że stresującą masz ostatnio sytuacje w pracy - wywnioskowałam. - Jesteś strasznie spięty.

      - Żebyś wiedziała. Nie pogardziłbym masażem - rozciągnął się i usiadł wygodnie na fotelu. 

      - Mówisz, masz. 

      

      Chwila. CO JA POWIEDZIAŁAM? 

      - Zrobisz mi masaż? - spytał zaskoczony. 

      - Eeem, no czemu nie - nie chciałam wierzyć co ja wyprawiam. Jakoś tak samo mi się wymsknęło. 

Wstałam i rozgrzałam ręce. Przełknęłam ślinę i odsunęłam jego związane włosy do przodu, które były niesamowicie miękkie i zdrowe. 

      Położyłam swoje ręce na jego ramionach. Poczułam jak lekko drgnął, przez co trochę spanikowałam, ale po chwili czułam pod palcami jak się powoli rozluźnia. Nie był napakowany jak większość moich znajomych, ale mięśnie miał wyrzeźbione. Oddychał wolno i głośno, a moje serce wykonywało pogo w klatce piersiowej. 

Masowałam go tak przez dobre 15 minut.

      - Noo....tego mi trzeba było - powiedział cicho. - Dziękuję, od teraz będziesz moją prywatną masażystką - puścił mi oczko, a ja usiadłam na poprzednim miejscu. 

      - To zależy ile zapłacisz - roześmiałam się. - O kurwa! - powiedziałam trochę za głośno.

      - Co się stało? - drgnął Itachi.

      - Czyje to cudo? - zauważyłam, że w kącie stoi gitara akustyczna. Od razu do niej pobiegłam.

      - Aaa to. Moja gitara, ostatnio sobie grałem wieczorem i zapomniałem ją odstawić. 

      - Serio grasz? - uśmiechnęłam się. 

      - Czasami. Jak mam chwilę wolnego, a to bardzo rzadko się zdarza - odwzajemnił mój uśmiech.

      - Wolę elektryka, ale na akustyku też można stworzyć cudo - byłam bardzo zaskoczona. Muzycy mnie fascynują, a szczególnie gitarzyści i perkusiści. - Zgraj coś! 

      - Czy ja wiem, ty pewnie lepiej się znasz na muzyce.

      - Zrobiłam ci genialny masaż chwilę temu, zapomniałeś? To będzie moja zapłata.

      - No niech ci będzie - roześmiał się i chwycił gitarę do ręki. Usiadł na kanapie, a ja zaraz obok niego. Zaczął ją powoli stroić.

      - Potrafisz to zrobić na słuch? - kolejna ciekawostka, która mnie zafascynowała. 

      - Stroik leży gdzieś na dnie szuflady, nie chce mi się go szukać - puścił mi oczko. 

Po kilku minutach Itachi był gotowy i zaczął grać, a ja od pierwszych chwytów rozpoznałam utwór Metallicy - Fade to Black. 

Był niesamowity. Grał tak płynnie i widziałam, że czuje tą muzykę. Zagrał mi kilka innych utworów, głownie Rock i Blues. Ostatni kawałek, którym moje uszy mogły się nacieszyć był "The Unforgiven" tego samego zespołu co na początku. Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę do tyłu i cicho nuciłam sobie pod nosem słowa piosenki. 

What I've felt

What I've known

Never shined through in what I've shown

Never free

Never me

So I dub the... [...]

~ . ~ . ~

      Obudziłam się rześka i wypoczęta. Rozciągnęłam się i siadając na łóżku otworzyłam oczy, które jeszcze nie przyzwyczaiły się do światła dziennego. Nagle zorientowałam się, że coś jest nie tak...

      Chwila...gdzie ja jestem?! 

      Poderwałam się na równe nogi. Nie byłam jeszcze w tym miejscu. Rozglądałam się po pomieszczeniu. Był to pokój z beżowymi ścianami i wielkimi, ciemnymi meblami. 

      Jestem u Itachiego!!

      Już pamiętałam. Zasnęłam. Zasnęłam przy tej cudownej muzyce. 

      Jak mogłam to zrobić?! 

      Zakryłam twarz w rękach i chciałam zapaść się pod ziemie. Podniosłam wzrok i wtedy zauważyłam, że na stoliku jest poskładana moja koszulka z Cannibal Corpse, a na niej liścik. Chwyciłam chybko za kawałek papieru i zaczęłam czytać.

      Droga, Enmo.

Nie sądziłem, że aż tak cię przynudzałem. Mogłaś powiedzieć to bym zmienił repertuar.

Rozbawiłaś mnie i dziękuję za miły, wspólny wieczór. 

Teraz jestem w pracy, jak się obudzisz to poproś Sasuke o śniadanie.

PS: W szufladzie masz miętówkę. Strasznie ci śmierdzi z ust i głośno chrapiesz ;)

Muszę przyznać, że to się dopiero nazywa naturalne piękno. 

      Gapiłam się na tą pieprzoną karteczkę i...Zaczęłam się po prostu śmiać. Na cały pokój.Nic innego nie byłam w stanie zrobić.

      Itachi, jesteś niesamowity. 

Rozdział jest późno, ale to dlatego, że miałam zepsuty komputer ;_;

Próbowałam też robić szablon, ale po kilku godzinach wkurwiłam się i przestałam XD Potem zaczęłam szukać jakieś wskazówek na graficznych blogach i natknęłam się na ten szablon, który możecie podziwiać! Mi się baaardzo podoba, a zauważyłam, że jest "wolny", więc zgodnie z regulaminem pobrałam go :D

Co myślicie? ;3