#6 - Spłaciłem swój dług.

      W każdym mieście jest osiedle, o którym mówi się najgorsze rzeczy. Unika się takiego miejsca szerokim łukiem i współczuje każdemu kto się tam znajduje. W Konoha miejsce to nazywa się "osiedle 53", a potocznie Śmietnik. Nic dziwnego. Tam nie mieszkają ludzie, tam mieszkają przestępcy, narkomanie, gwałciciele i jednym słowem odpady społeczeństwa. Nawet policja nie ma wpływu na to co się dzieje w tych mrocznych uliczkach.

      Nie wierzę, że akurat tam musiało znaleźć się Akatsuki!

      Jechałam zastępczym motocyklem, gdy akurat słońce zachodziło. Było chłodno i nieprzyjemnie. W głębi serca modliłam się, żebym nie trafiła, żebym zabłądziła, albo chłopaki znaleźli mnie pierwszą. Niestety, znałam drogę zbyt dobrze. Nigdy nie zapomnę tej trasy. Tego miejsca.

      - Tato, chcę jechać z tobą! - piętnastoletnia dziewczyna chrząknęła rozwścieczona.  

      - Enma, proszę cię. Twoja matka by mnie zabiła. 

      - Nie musisz jej o tym mówić! Już byłam przecież z wami na wyścigu!! - nastolatka upierała się przy swoim zdaniu i nie chciała odpuścić.  

      - Ale wtedy wyścig nie miał startu i mety w tak niebezpiecznym miejscu. 

      - Oj tato! Znam karate i mam paralizator przy sobie. Po za tym nie opuszczę cię, albo chłopaków na krok - chwila ciszy. Mężczyzna podrapał się po swojej gęstej, posiwiałej brodzie i cicho mruczał pod nosem. Zawsze tak robił, gdy intensywnie myślał. 

      - No dobra, niech ci będzie... - powiedział przewracając oczami. 

      - Tato, jesteś najlepszy! - krzyknęła dumna z siebie, że znowu dopięła swego.

      - Ale pamiętaj, na Śmietnisku jest naprawdę niebezpiecznie. Masz być cały czas przy mnie! 

      Muszę być silna! To zdarzyło się już bardzo dawno. Nic ci nie będzie! Nic...Prawda?

      Próbowałam okłamywać swój umysł. Wmawiałam sobie, że wszystko będzie dobrze, próbowałam myśleć o tym, że inni mnie potrzebują, że nie mogę zadręczać się swoimi lękami. Muszę być twarda! Tego mnie uczył ojciec. Mam być pewna siebie, odważna i nie przejmować się niczym.

      Jestem silniejsza niż wtedy. Silniejsza...

      Dojechałam na miejsce. Moje reflektory oświetlały mi drogę i widziałam kilku pijaków, którzy leżą na krawężnikach. Postanowiłam się zatrzymać i wyłączyć silnik, żeby wsłuchać się w otoczenie. Jeśli moi chłopcy spotkali się już z Brzaskiem, na pewno usłyszę ich strzelaninę. Ściągnęłam kask i wpatrywałam się w przestrzeń. Serce biło mi tak głośno, że zagłuszało mi wszystko wokół.

      Uspokój się...

      Powtarzałam to zdanie w myślach. Wzięłam głęboki wdech. Jestem tu już od pięciu minut i nic mi się nie stało. Wszyscy są pewnie w blokach, albo pijani nie kontaktują. Nic mi nie grozi...I wtedy usłyszałam jak ktoś oddał strzał i rozległ się krzyk.

      - Chłopaki! - powiedziałam głośno i znów chwyciłam za kask. Próbowałam odpalić motocykl, ale maszyna nie odpowiadała.

      Tylko nie w tym miejscu! Błagam...

      Dopiero po piątej próbie udało się i silnik odpalił. Odetchnęłam z ulgą, ale przez parę następnych sekund poczułam się tak zdezorientowana, że nie docierało do mnie, co się dzieje. W jednej chwili już ruszyłam z miejsca, a w następnej leżałam na siedzeniu twarzą do dołu, unieruchomiona.

      - A co to za piękna, maleńka istotka mnie odwiedziła pod blokiem? - usłyszałam zachrypnięty głos.

Nagle wstrzymałam oddech, a moja blizna znów zapiekła. Poczułam, jak męska dłoń sięga do moich spodni i rozpina mi pasek. Lewą dłoń położyłam płasko na siedzeniu obok twarzy i próbowałam się podnieść, ale napastnik zacisnął mi palce wokół nadgarstka. Krzyknęłam, kiedy wykręcił mi rękę do tyłu. Nie mogłam się ruszyć.

      Jest identycznie jak wtedy...

      Wszędzie pełno ludzi. Słychać metal, śpiewy, przekleństwa i silniki motocyklów. Enma jest w siódmym niebie. Wszędzie znajomi jej ojca, wszyscy z szacunkiem się do niej odzywają, wygłupia się z chłopakami z gangu i może oglądać jak uczestnicy przygotowują się do wyścigu. Hisaki jest już gotowy. Stoi w rzędzie z kaskiem na głowie i czeka na sygnał.

      - Ej, Enma! Chcesz rozpocząć wyścig? - usłyszała głos swojego ojca.

      - Mogę?! - spytała z niedowierzaniem. Mężczyzna przytaknął i wręczył jej biało-czarną flagę w kratkę. Pobiegła szybko za linię startu i widząc, że wszyscy uczestnicy tylko na to czekają, zaczęła odliczać do trzech. Na ostatnia liczbę machnęła flagą i poczuła przyjemny powiew wiatru, gdy motocykle zaczęły ją omijać. 

      - Hisaki, powodzenia! - krzyknęła i pobiegła w miejsce, gdzie stał przed chwilą jej ojciec. Rozejrzała się kilka razy, nigdzie go nie było.

      - Akira, gdzie tata? - spytała swojego przyjaciela. 

      - Hmm, chyba jest za tym budynkiem - pokazał, a dziewczyna pobiegła w skazane miejsce. 

- Tatoo! Tato! - dziewczyna chciała być przy nim tak jak mu obiecała. Nie chciała się nigdzie sama pałętać po tym dziwnym osiedlu. Minęła jeszcze dwa budynki. Usłyszała czyjeś kroki. - Tato? - spytała, ale to nie był jej ojciec.

      Przeklinałam, krzyczałam, błagałam...Ale tylko w swojej głowie. Byłam tak sparaliżowana, że nawet cichego jęku nie wydobyłam z ust. 

      Kobieto, podnieś się, kopnij go w jaja i uciekaj!

      Rozkazywałam swojemu ciału, aby było mi posłuszne. Czułam oślizgłe, brudne ręce mojego napastnika na mojej kurtce skórzanej, którą odpiął i zaczął jedną ręką dotykać mój dekolt. Zamknęłam oczy i zacisnęłam zęby. 

Dziewczyna leżała zapłakana, z poobijaną twarzą. Cicho chlipała. Nie miała siły krzyczeć. Nie miała siły uciekać. Bolała ją klatka piersiowa, a krew z tego miejsca się sączyła. Jej spodnie leżały nisko na nogach razem z majtkami.

- Rozluźnij się, maleńka - więc się rozluźniła. Zamknęła oczy i przestała myśleć. Przestała czuć. Jej oddech był spokojny, a sekundę potem...Już nigdy nie patrzyła na swoje ciało tak samo.

   

      - Rozluźnij się, maleńka - usłyszałam i poczułam, że blizna znów zapiekła.

      - Ooo nie! - krzyknęłam i otworzyłam załzawione oczy. Kopnęłam napastnika w piszczel i gdy poczułam, że jego uścisk się poluzował popchnęłam go do tyłu swoim ciałem i już zobaczyłam światełko nadziei...Które zgasło chwilę potem, gdy mężczyzna podłożył mi nogę, a ja upadłam na zimny asfalt.

      A jednak nie dam rady...

      W mojej głowie snuł się już najgorszy scenariusz dzisiejszego dnia, gdy nagle...

      - Ty pierdolony zboczeńcu! - usłyszałam, ale to nie był ten sam głos. Mimo wszystko wydawało się, że to ktoś znajomy, ale nie mogłam sobie przypomnieć kto. Próbowałam się podnieść i odwrócić głowę, ale poczułam straszliwy ból. Do uda wbił mi się kawałek szkła, ale przekręciłam swoje zmęczone ciało i zobaczyłam bójkę. Szarpaninę dwój osób. Było za ciemno, żebym rozpoznała kim był drugi mężczyzna.

      Tetsu? Odyn?

      Oglądałam przedstawienie, ale również próbowałam się podnieść. Byłam tak sparaliżowana, że łzy same zaczęły lecieć mi po policzkach. Łzy bólu. Strachu. Odrazy.

I wtedy usłyszałam eksplozję! Wystraszyłam się i momentalnie spojrzałam w tamą stronę. Wybuch mnie ogłuszył, a przed sobą widziałam tylko kłęby dymu. Powieki zaczęły mi ciążyć, a mięśnie coraz bardziej słabły. Leżałam tak i próbowałam dostrzec czyja postać właśnie do mnie podchodzi. Nie wiedziała kto to. Któryś z chłopaków? Policja? Może kolejny gwałciciel? Nie wiedziałam, ale mimo wszystko poczułam ulgę...I dopiero wtedy przypomniałam sobie jak się oddycha.

~ . ~ . ~

      - Ten skurwysyn zgwałcił mi córkę! Jak mam się nie denerwować?! - piętnastoletnia dziewczyna usłyszała krzyki zza drzwi. 

Pięć minut temu obudziła się z zabandażowaną klatką piersiową. Na początku była oszołomiona i nie mogła sobie przypomnieć co się stało. Gdy poczuła ból w dolnej części brzucha i zobaczyła swoje pokaleczone ciało od razu przed oczami pojawił się ten mężczyzna...

      - Macie znaleźć i zabić! - znowu usłyszała potężny krzyk. Popchnęła odchylone drzwi. Wszyscy zwrócili wzrok w jej stronę, a jej oczy stały się wilgotne. Spłynęła jedna łza, potem druga, trzecia...I płakała tak bez końca, jakby chciała, żeby ani jedna słona kropla już nigdy więcej nie zmoczyła jej policzków. Żeby już nigdy nie poczuła takiego upokorzenia, strachu i cierpienia. 

      Powoli otworzyłam powieki. Obraz miałam jeszcze zamazany, ale po kilkukrotnym mrugnięciu zobaczyłam pokój. A w zasadzie cztery ściany pokryte pleśnią i brudem. Na ziemi leżały jakieś stare szmaty, butelki i kartony. Moja noga była opatrzona, a szkło wyjęte.

      - W końcu się obudziłaś - usłyszałam i momentalnie poderwałam się na równe nogi. - Spokojnie! Nic ci nie zrobię! 

Chłopak miał rozpuszczone blond włosy, brudne ciuchy i śmierdziało od niego na kilometr. Jednak gdy patrzyłam w jego niebieskie oczy coś zaczęło mi świtać.

      - Chwila, ja cię znam - powiedziałam łagodnie. 

      - No brawo! - powiedział przewracając oczami. 

      - Jesteś jednym z tych skurwieli co należą do Akatsuki! - powiedziałam zaciskając pięści i odsunęłam się krok do tyłu. 

      - Skurwiel? Ładnie tak nazywać osobę, która uratowała cię przed gwałtem? - warknął obrażony.

Umilkłam. Wszystko sobie przypomniałam. Zagryzłam wargę i próbowałam opanować ciało od drżenia. 

      - Czemu to zrobiłeś? - spytałam. On podniósł jedną brew ku górze.

      - Spłaciłem swój dług - zdziwiło mnie to stwierdzenie.

      - Dług?

      - No tak, nie pamiętasz, że niedawno uratowałaś mnie od twoich psychicznych kolesi? Tyko dzięki tobie mnie nie zabili.

      

      No tak...

      - Mieli cię wywieź do innego miasta. Więc co tutaj robisz? - zaciekawiło mnie to. Blondyn westchnął głośno.

      - Zabrali mnie do mojego rodzinnego Iwagakure. Niestety Akatsuki dowiedziało się, że chciałem uciec. Po tym jak mnie złapaliście, zaczęli przypuszczać, że już nie żyję, ale woleli być przygotowani na wszystko. W każdym mieście jestem znany jako poszukiwany. Brzask ma wszędzie znajomości, więc wszędzie jestem zagrożony. Postanowiłem wrócić tutaj i po prostu się schować. A lepszego miejsca niż Śmietnik w Konoha nie ma. 

      - Moim zdaniem to głupota tu wracać - powiedziałam oschle - Ale chwila! Śmietnik? To znaczy, że ja dalej jestem na tym przeklętym osiedlu?! - warknęłam rozwścieczona, ale też trochę wystraszona. 

      - Spokojnie. Nikt tutaj nie przychodzi, a ja nie jestem zainteresowany twoją osobą - powiedział drwiąco, a ja zmarszczyłam brwi. 

      - Jesteś odrażający! I bezczelny! I...i... - zacisnęłam pięści - Dziękuję ci...

      - Słucham? - chrząknął zdziwiony.

      - Dziękuję ci...Nie masz pojęcia ile to dla mnie znaczy - powiedziałam prawie szepcząc. Uśmiechnął się lekko. 

      - A właśnie, przed wejściem do tej piwnicy jest twój motocykl. Przywiozłem go tu gdy spałaś. - rzucił w moją stronę kluczyki.

      - Ile spałam?

      - Około godziny - powiedział poprawiając włosy z twarzy.

      Ten ohydny blondasek, którego powinnam nienawidzić z całego serca, pomógł mi...

      - Właśnie! - przypomniałam sobie o jego szarpaninie z moim napastnikiem. - Co tobyła za eksplozja?

Chłopak uśmiechnął się, było widać, że poczuł się dumny ze swojego wyczynu.

      - W gangu zajmowałem się dynamitem, bombami, zasłonami dymnymi i wszystkim co robi wielkie KABOOM! - powiedział to z wielkim entuzjazmem. Chyba go te wszystkie "fajerwerki" uszczęśliwiają. - A to była mała kulka, która po wybuchu wydziela gaz, który usypia. Musisz przyznać, że to było piękne zjawisko! - uśmiechnął się.

      - Wiesz co, bardziej zwracałam uwagę na to jak szybko spierdolić z tamtego miejsca - powiedziałam, a on się roześmiał. 

      - Racja - odparł. - Dobra to trzymaj się. Jesteś cała i zdrowa. Spróbuj nie wpakować się po drodze znowu w jakieś kłopoty, bo ratować cię nie będę - blondyn położył się na podziurawiony materac.

Przytaknęłam i poszłam niepewny krokiem do drzwi,a raczej do dużego kawałku deski, która zakrywała wyjście. Rozejrzałam się ostatni raz po pomieszczeniu. Było na prawdę odrażające.

      - Każde mieszkanie tutaj tak wygląda? - spytałam.

      - Mieszkanie? To jest piwnica. Nikt tutaj nie wchodzi oprócz bezdomnych zwierząt. Więc czasami mam towarzystwo. 

      - Czyli jesteś bezdomnym psem? - spytałam, a on się nie odezwał. 

Nie wiem czy dobrze robię, ale moje sumienie, które zazwyczaj było uśpione i nie przeszkadzało mi w działaniu, odezwało się i uświadomiłam sobie, że z jakiegoś powodu to moja wina, że tu mieszka. Uratował mnie. W jedynej sytuacji, w której nie umiem sobie poradzić to właśnie ON mnie uratował. Chłopaki będą niezadowoleni z mojej decyzji, będę musiała poważnie pogadać z mamą i....Z ojcem.

      Niech się dzieje co chce!

      - Ej, to może zamieszkałbyś u mnie na jakiś czas? - spytałam niepewnie. Spojrzałam w jego stronę. Był osłupiały i pewnie myśli, że robię sobie z niego jaja. Gdy miał się już odezwać, kontynuowałam. - Uratowałeś mnie. Spłaciłeś u mnie jeden dług, ale ja u ciebie narobiłam sobie ich tysiące. Już ci mówiłam, że nie wiesz nawet ile to dla mnie znaczy... - powiedziałam cicho.

      - Po pierwsze, gdzie jest ta pewna siebie Enma, która postrzeliła mi bark i za wszelką cenę próbowała ode mnie wydobyć informacje? Po drugie, jak sobie to wyobrażasz?! Twoi kolesie mnie zabiją. Narażasz się Akatsuki! I w dodatku jak się Przeklęty dowie...

      - Nie znasz mojego ojca, więc spokojnie. Coś wymyślę. Chłopaki? Nie zauważyłeś, że potrafię ich namówić do wszystkiego? A Akatsuki napewno nie będzie ciebie szukało u nie, więc pomyślą, że nie żyjesz! A mój gang już niedługo ich dopadnie i będziesz mógł się wynieś. A zresztą... nie chcesz to nie. Tylko pytałam - powiedziałam wzruszając ramionami i wyszłam.

      Przed budynkiem faktycznie stał motocykl, więc chwyciłam za kask i próbowałam go odpalić. Siedząc lekko się uśmiechałam. 

      Trzy, dwa, jeden...

       I wtedy usłyszałam jak ktoś mnie woła. Odwróciłam głowę i co? Oczywiście był to blondasek.

      - Nigdy taka szansa mi się nie powtórzy, żeby się stąd wyrwać. Więc okej...najwyżej zginę. Trudno - powiedział uśmiechając się. Przytaknęłam i machnęłam ręką żeby wsiadał. Dobrze wiedziała, że ze mną pojedzie. 

Objął mnie w pasie, a ja dopiero wtedy poczułam jak naprawdę śmierdzi.

      - Pierwsze co robisz, to bierzesz u mnie prysznic, cuchniesz gorzej jak skarpetki moich brudasów - powiedziałam zaksztuszając się. 

      - Ciekawe jak ty byś pachniała, gdybyś chodziła od śmietnika do śmietnika - warknął. 

      - Ej, a tak właściwie to jak ty miałeś na imię? - powiedziała, a moje kąciki ust lekko drżały. 

      - Jesteś na prawdę beznadziejna! Zapraszasz obcego faceta do domu nie znając nawet jego imienia! - warknął wyraźnie poirytowany.

      - Nie spinaj się tak, Deidara - roześmiałam się i ruszyłam. 

~ . ~ . ~ 

      - Mamo! - krzyknęłam wchodząc do domu.

      - Enmo, dziecko drogie! W końcu jesteś!!! I żyjesz! - podbiegła do mnie zapłakana. Wtedy zobaczyłam też Akirę, Odyna i Skazę. 

      O nie...

      Za mną wszedł Deidara i stanął zakłopotany w progu. Przez minutę trwała cisza i czuć było narastające napięcie w pokoju. 

      - Co on tu robi!? - krzyknął Akira i cała czwórka chwyciła za broń, Przeklęci kierowali spluwy w stronę blondaska, a on mierzył w nich. Moja mama się wystraszyła, więc ją odepchnęłam lekko na bok i stanęłam pomiędzy chłopaków, a Deidarą.

      - Enma! Co ty robisz?! - warknął Odyn. 

      - Natychmiast macie opuścić broń! - krzyknęłam. 

      - ŻE CO?! Przecież to wróg! Jeden z tych szumowin z Akatsuki! - Skaza cały się gotował ze złości. 

      - Mówiłem ci, że to kiepski pomysł - odparł Deidara.

      - ZAMKNIJ SIĘ! Jak śmiesz się do niej odzywać! - zdenerwował się Akira.

      - To wy się zamknijcie! - warknęłam - Ta szumowina właśnie uratowała mnie przed kolejnym gwałtem! - zacisnęłam pięści. Chłopaki umilkli, a mama na te słowa zaczęła cicho łkać. Cisza. Patrzyłam prosto w ich oczy, każdemu po kolei. Byli zmieszani i zszokowani, ale nerwy im dalej nie opadły.

      - Na miłość boską, opuście broń! - pierwsza odezwała się mama - On ją uratował... - posłuchali i niepewnie schowali pistolety do kurtek. 

      - A teraz wyjdźcie z mojego domu, napijcie się piwa i zapalcie papierosa. Ochłońcie, a ja za godzinę wszystko wam wyjaśnię - powiedziałam spokojnie, a oni tylko przytaknęli i mijając mnie oraz Deidare bez słowa wyszli. Odetchnęłam z ulgą. 

       - Mamo, zaraz z tobą porozmawiam. - powiedziała łagodnie. - Deidara, chodź za mną. 

Zaprowadziłam go do łazienki i do pustego pokoju, gdzie będzie spał. Blondas rozmawiał jeszcze ze mną czy to dobry pomysł. Czy na tyle mu ufam, że zapraszam go do siebie. Wiem, że głupio to wygląda, ale ja naprawdę jestem mu wdzięczna, za to co się dziś stało. Gdyby nie on, nie pozbierałabym się po kolejnym razie. Kazałam mu nic już nie gadać tylko korzystać z mojego dobrego serca, które zazwyczaj takie nie jest. Potem miałam długą rozmowę z mamą. 

      Opowiedziałam jej wszystko ze szczegółami i spytałam, czy nie ma nic przeciwko temu, żeby Deidara na chwilę z nami pomieszkał zanim nie rozprawimy się z jego byłym gangiem. Na początku nie była zadowolona, ale jak jej obiecałam, że już nie wplątam się w kłopoty to się zgodziła. 

      Byłam wykończona po całym dniu. Weszłam do pokoju z zamkniętymi oczami i padłam prosto na łóżko. Westchnęłam i otworzyłam oczy. Nade mną stał cały gang. Nawet ranny Hisaki.

      - No, więc słuchamy... - powiedział Odyn. Wszyscy patrzyli na mnie z jakąś taką wrogością. Pierwszy raz ich takich widzę. Zresztą, nie dziwie im się.

      - Pojechałam na Śmietnisko - zdanie urwał mi Akira.

      - No właśnie! Czemu tam pojechałaś? Ryoko zakazywał! - powiedział mając skrzyżowane ręce. Widziałam, że ma mocno zaciśnięte pięści. 

      - Chciałam się przełamać...i wam pomóc - westchnęłam, a oni milczeli. Dobrze wiem, że to żadna wymówka. - Kontynuując. Pojechałam tam i usłyszałam strzały, wiedziałam, że to wy, ale wtedy motocykl jak na złość nie chciał mi odpalić. Gdy się jednak udało... - przerwałam. Znowu musiałam przywoływać te wspomnienia. Zagryzłam wargę i zamknęłam oczy.

      - Ten sam koleś? - spytał cicho Ryoko. 

      - Nie wiem, tam wszyscy są tacy sami, ale też nazwał mnie "maleńką" - powiedziałam na jednym wdechu. - I gdy już myślałam, że stanie się identycznie jak kilka lat temu wtedy..

      - Pojawił się książkę z bajki na rumaku i ratując cie wziął połowę twojego królestwa - przerwał mi Tetsu.. 

      - Uratował mnie! A nie ma gdzie mieszkać, więc zanim dorwiemy Akatsuki to tu zostanie i koniec dyskusji! - powiedziałam podnosząc głos.

      - A co jak dalej pracuje dla nich? Przyjdzie tu i zabije cie w nocy, albo będzie nas śledził, albo... - Tetsu mówił zatroskanym głosem.

      - Nie rozumiecie? Właśnie wszystko na odwrót! On na pewno do nich nie wróci, a my w końcu dowiemy się co nieco o jego kolegach dzięki temu blondaskowi! - powiedziałam uśmiechając się. 

Cisza. Wszyscy patrzą w moją stronę i nie mogę odczytać nic z ich twarzy. 

      - Będziesz cały czas przesłuchiwała Deidarę? - wywnioskował Ryoko.

      - Genialne - odparł Hisaki. I wtedy wszyscy chórem się roześmiali.

      - Nasza mała dziewczynka jest najlepsza! - powiedział ucieszony Akira. Wiedziałam, że tym argumentem ich przekonam. 

      - Ale została jeszcze sprawa twojego ojca. Jeśli się dowie, zareaguje identycznie jak my na dole - odparł Odyn.

      - Wiem, dlatego jemu powiem to samo co wam i zobaczymy co zadecyduje. Wyścig za trzy dni. Wszystko się okaże - powiedziałam ziewając. - W tak w ogóle to jak poszło? Co się wydarzyło na Śmietniku? 

      - Jednego postrzeliliśmy w brzuch. Ale zamiast wydzierać się z bólu to prosił o jeszcze! - odparł Akira. - Pojebany jakiś! 

      - A jeszcze innego tylko drasnęliśmy. Kawałek jego brudnej szmaty z czerwonymi chmurami się urwał. Niestety uciekli. 

      - Yyhh! Że mnie tam nie było! Musieliście się dobrze bawić, a ja... ehh - westchnęłam - Teraz wypad jeden z drugim, chce iść spać! - powiedziała oschle. Widziałam szerokie uśmiechy na twarzach moich brudasów. 

      - Najważniejsze, że nic ci nie jest -odparł Odyn.

Po kolei każdy pocałował mnie w czoło i zaczęli wychodzić z pokoju.

      - Przepraszamy cię, że to nie my cię uratowaliśmy - powiedział nachylając się nade mną Akira. 

      - Dobranoc. I uważaj na tego całego Deidarę. Będziemy mieć go na oku - powiedział Skaza zamykając drzwi - Mamy nadzieję, że nie popełniłaś błędu.

      Ja też mam taką nadzieję...

      

To nie tak miało wszystko wyglądać!

Pisałam ten rozdział w dwa dni, ponieważ wcześniej byłam chora, nie miałam czasu i chęci.

Chciałam inaczej to przedstawić, ale wyszło jak wyszło.

I taaak wiem, brak Itachiego w całym rozdziale.

Pozwalam wam mnie za to rozstrzelać, spoko xD

A i zauważyłam, że mam kilku nowych czytelników i komentujących <3 ale niektórzy sobie chyba poszli :C

Nie obijać się, wszyscy komentować, hejtować! Dalej, dalej!